n opeens staan we in Parijs. We hebben het niet zien aankomen, ineens was het daar: de laatste dag van de Tour. We zijn een beetje overweldigd als we op Place de la Concorde aankomen. Mogen we hier echt gewoon vrij rondlopen? We wandelen eens de Champs-Élysées af en worden er stil van. Maar dan moeten we ook weer gewoon terug wandelen en eigenlijk is die “straat” toch langer dan verwacht.

Eindelijk hebben we de kans om langs te gaan bij Karl Vannieuwkerke en zijn crew van Vive Le Vélo, want voor de eerste keer waren we dicht bij elkaar. Met uitzicht op de Eiffeltoren. Beter kon het niet.

Dan snel terug naar de Champs-Élysées voor de koers. We zoeken een plekje langs de kant om te zien hoe de renners langs ons razen en zijn niet teleurgesteld. We kunnen de renners ruiken en hun fietsen horen. Het gevoel is onbeschrijfelijk.

Als laatste punt op de agenda willen we nog deftig afscheid nemen van renners waar we een band mee hebben opgebouwd. Jens Keukeleire krijgt een pintje, voor zijn geduld met ons en eeuwige glimlach. En Frederik Backaert, die ons keer op keer deed gieren van het lachen met zijn oneliners mag er ook eentje hebben. We blijven nog een uur met hem praten tot de bus van de ploeg vertrekt en ruimen dan ook onze boel op.

Parijs was ver. Heel ver, drie weken lang. Maar nu zijn we er en ons bed roept.

свернуть