جنایت رازآلود عشق


مخاطب سینمای کره‌ی جنوبی، حتی اگر به‌تازگی سینمای این کشور را دنبال می‌کند، بی‌شک نام «پارک چان-ووک» را می‌شناسد. شاید مخاطب عامی‌تر نام این کارگردان را به‌ذهن نسپارد، اما کیست که سه‌گانه‌ی انتقام را از این سینما ندیده باشد؟ پارک چان-ووک یکی از همان اضلاع سینمای کره است که در کنار فیلم‌سازانی چون «کیم کی-دوک» باعث جهانی‌تر شدن این سینما شدند. پارک چهار دهه است که فیلم می‌سازد و شاید تنها فیلم‌سازی است که در هر ژانری فیلم ساخته است. او به سینمای کره‌ی جنوبی متعهد نیست، بلکه سینمای کره‌ی جنوبی است که موفقیت حال حاضر خود را مدیون فیلم‌سازانی چون اوست. پارک چان-ووک در میان تمامی این ژانرها و این گوناگونی فرمی خط باریک مشترکی از شاعرانگی و رابطه‌ی انسانی ترسیم می‌کند. آخرین اثر او با نام «ندیمه»، محصول سال ۲۰۱۶، این خط را پررنگ‌تر از قبل به ما نشان می‌داد. حال او در جدیدترین اثر خود، در قالب ژانر جنایی، به پرسش‌گری می‌پردازد.

این فیلم روایتی ساده اما در هم پیچیده است. پارک اثر خود را در قالب ژانر جنایی که یکی از جهانی‌ترین ژانرهای سینمای کره است روایت می‌کند. ابتدا زندگی روتین کاراگاهی با نام «هه-جون» را شاهد هستیم. پارک برشی از زندگی کاری او را که درحال پیدا کردن قاتلی پنهان است نشان می‌دهد و در کنار این رابطه‌ی بی‌پرده‌ی او و همسر برای ما نمایان می‌شود. در رابطه‌ی میان او و همسر دیالوگ‌هایی ایهام‌دار از گفت‌و‌گوی بین همسر و یکی از همسایه‌ها بیان می‌شود که گویی زندگی این دو طعنه‌ای کنایه‌آمیز به زندگی بی‌رمق دیگران است. پارک اما بیش از این چیزی به ما نشان نمی‌دهد و ما را با صحنه‌ای از رابطه‌ی جنسی بین جون-هه و همسرش و برش‌هایی هنرمندانه از یک سریال تلویزیونی و چهره‌ی سرد چون-هه وادار به پرسش می‌کند.

پارک با ضربآهنگی ملایم و نمابه‌نما ما را وارد زندگی جون-هه می‌کند. او به سر جنازه‌ای می‌رود که از یک صخره‌ی بلند سقوط کرده است. مردی میانسال که معلوم نیست خودکشی کرده یا کسی او را به پائین پرتاب کرده است. همه‌چیز از زاویه‌دید جون-هه روایت می‌شود. در اینجا و در مناسب‌ترین زمان ممکن «سو-ره»، همسر جوان و زیبا و مرموز مرد سقوط‌کرده، وارد داستان می‌شود. پارک درست بعد از ورود «سو-ره» فیلم را تبدیل به دیالوگی تصویری بین جون-هه و او می‌کند. جون-هه با تمرکز کامل اولین و تنها مظنون پرونده را این زن می‌داند. اما این زن با بازی زیبا و منحصربه‌فرد «تانگ-وی» تبدیل به بیوه‌ی گیسوسیاه و پر از رمز و راز یک اثر نوآر شده است. در قدرت تسلط تانگ-وی روی این نقش و بازی چهره‌ی او همین بس که بازی او در فیلم زیبای «شهوت، ملاحظه» مقابل «تونی لیانگ» را به‌یاد بیاورید. پارک بی‌شک به‌سبب همین توانایی بازی چهره‌ای این بازیگر چینی، او را تبدیل به زن مرموز قصه‌ی خود کرده است.

پارک رابطه‌ی چشمی، ذهنی، هوس‌آلود و مرموز بین جون-هه و سو-ره را در فیلم خود خلق می‌کند. زن مرموز و اغواگر روایت او همچون مخلوقی جدید در ساختار روایی نوآر خلق می‌شود. فیلم پارک به دیالوگ وابسته نیست و این تصویر و قاب‌های اوست که مخاطب را درگیر خود می‌کند. مخاطب در پرده‌ی اول فیلم جون-هه، زندگی روتین او و نمایان شدن سو-ره همچون یک مظنون را مشاهده می‌کند. پرده‌ی دوم به دو قسمت تبدیل می‌شود؛ قسمت اول شکوفایی رابطه‌ی تعریف‌ناشدنی بین این دو و پس از وقفه‌ای چند ماهه، زدودن غبار از روی ابهام این رابطه و تهور و جسارت بیشتر بین این دو که آمیخته‌‌ای از شک و یقین را با هم دارد. پارک در این فیلم، برعکس آثار قبلی خود، آرام‌تر روایت می‌کند. کاراکترهای او اضطراب و هیجان، شرم، هوس و در نهایت عشق را مانند موجی نرم در کناره‌ی ساحل دریا نشان می‌دهند. در این فیلم خروش امواج سنگین عطش و میل را نمی‌بینیم. جون-هه بی‌خواب است و گویی این بی‌خوابی نه به‌سبب محیط جغرافیایی، بلکه حاصل اضطرابی است که نمی‌داند منشأ آن کجاست. شاید پاسخ این پرسش را در صدای نفس‌های سو-ره و آرامش نسبی جون-هه در آن لحظه دانست. پارک قضاوتی نمی‌کند و فقط مخاطب را وادار به پرسش‌گری می‌کند. او سدی مقابل مخاطب ایجاد نمی‌کند و همه‌چیز حمله‌ور می‌شود و فقط باید سکانس به سکانس با فیلم همراه شد.

#سینما #filmreview #فیلم #cinema #نقد_فیلم #decisiontoleave


لینک حمایت از کانال:

حامی باش: [ Ссылка ]

ما را در دیگر شبکه‌های اجتماعی هم دنبال کنید

اینستاگرام: [ Ссылка ]

تلگرام: [ Ссылка ]

توئیتر: [ Ссылка ]

свернуть