قرار اناطه کیفری :
به طور کلی هر یک از دادگاه های کشور به دعواها و اموری که در آن واجد صلاحیت هستند رسیدگی می نمایند. به همین سبب مثلاً یک دادگاه کیفری به موضوعات جنایی و دادگاه حقوقی به موضوعات حقوقی دادرسی می نماید و این دو صلاحیت با هم متفاوت است و اصل بر این موضوع بوده که در اصطلاح حقوقی به آن صلاحیت ذاتی گفته می شود.

حال به طور مثال امکان دارد دعوایی در دادگاه کیفری اقامه شود. اما رسیدگی به آن منوط به اثبات ادعایی باشد که در صلاحیت دادگاه دیگری به جز دادگاه کیفری باشد. یا مثلاً زنی نسبت به مردی جهت ترک نفقه طرح شکایت نموده است.

اما مرد مدعی می باشد که با زن رابطه زناشویی ندارد و عقد نکاحی بین آن ها منعقد نشده است و از آن جایی که نفقه از اختصاصات عقد ازدواج است رسیدگی به این شکایت در دادگاه کیفری نیازمند آن است که ابتدا دعوای اثبات زوجیت آن ها در دادگاه حقوقی خانواده مطرح شود.

اگر در فرضی در یک دادگاه کیفری نسبت به شخصی اقامه دعوا شده به سبب رابطه نامشروع ، یکی از دو طرف وجود این رابطه را رد نموده و اعتقاد دارد که بین آن دو عقد ازدواج و نکاح دائم حکم فرما می باشد. یعنی مثلاً مرد اعتقاد دارد شاکی زن او نمی باشد و این شکایت منوط به اثبات این موضوع می باشد که بین آن دو رابطه زناشویی و نکاح دائم نمی‌باشد.

بنابراین می‌توان با توجه به مثال هایی که در بالا ذکر شده است دریافت که در قرار اناطه نیاز به آن است که مقدماتی به اثبات برسد. یعنی دادرسی به دعوای اصلی مشروط به اثبات مقدمات آن ادعا در دادگاه واجد صلاحیت است که از این موضوع با عنوان قرار اناطه یاد می شود.

در این فروض مرجع کیفری نخست قرار اناطه را صادر می نماید تا پرونده ابتدا در محکمه دیگر مورد دادرسی واقع شود. کلمه اناطه از منوط کردن به مفهوم معلق نمودن و موکول کردن می باشد.
[ Ссылка ]
[ Ссылка ]
[ Ссылка ]

свернуть