[ Ссылка ], Artemyev-Siberiade theme
Άποψή μας για σημεία-κλειδιά στο Conflict:
Τα σπίρτα όλα «κατάγονται» από το ίδιο κουτί. Η διαφορά στο χρώμα δεν είναι ουσιαστική: αντικατοπτρίζει την «ιδιοτροπία» του τεχνίτη να δώσει διαφορετικά χρώματα στο εσωτερικό συρτάρι και στο εξωτερικό περίβλημα.

Η τυχαία απελευθέρωσή τους, τα οδηγεί κατευθείαν στη «γκετοποίηση» και το διαχωρισμό. Από πού προέρχεται αυτή η «αυθόρμητη» διαδικασία; Θα μπορούσε να γίνει αλλιώς; Λέμε ότι η απάντηση δίνεται στην ταινία, καθώς ο διαχωρισμός συνοδεύεται άμεσα από τη νομή ιδιοκτησίας: κάθε χρωματική ομάδα λαμβάνει ως «περιουσία» το κουτί που θεωρεί ότι της ανήκει (το οποίο στο τέλος μετατρέπεται σε φονικό όπλο της), κατά αντιστοιχία με το χρώμα της. Γιατί, όμως, να διακατέχονται τα άτομα από την επιθυμία της κατοχής; Ιστορικά, η ιδιοκτησία (με τη διαφορετική ιστορική εξέλιξη των μορφών της) πρωτοεμφανίζεται όταν οι άνθρωποι περνούν από το στάδιο του κυνηγού στη γεωργία. Οπότε θα λέγαμε ότι σχετίζεται με την επιθυμία εξασφάλισης του μέλλοντος, καθώς οι άνθρωποι πέρασαν από την παραγωγή για άμεση κατανάλωση, στην παραγωγή και αποθήκευση. Η ανάλυση είναι σημαντική για να κατανοήσουμε και έπειτα να αποπειραθούμε ν' αλλάξουμε την κοινωνική πραγματικότητα. Εντούτοις, ενέχει τον κίνδυνο ν' αναχθεί από κάποιους σε «ευαγγέλιο» περί ανθρώπινης φύσης. Π.χ. Η αποφυγή του «ενστίκτου» της ιδιοκτησίας θα απαιτούσε την επιστροφή στη φάση του κυνηγού, πράγμα αδύνατο. Έτσι, σε τέτοιες περιπτώσεις το δόγμα χρησιμοποιείται από εκείνους που βρίσκουν συμφέρον, ώστε να «κλείσει» η ανθρώπινη δυνατότητα για ψυχική-πνευματική εξέλιξη. Αναγνωρίζεται στην τακτική αυτή, η πρακτική της αστικής διανόησης. Αντίθετα, η μαρξιστική οπτική χαρακτηρίζεται από δυναμική. Ο άνθρωπος δύναται ν’ αναμορφωθεί ψυχικά και πνευματικά, εντός του σύγχρονου τρόπου ζωής, σε ον με «φύση που διορθώνει τα σφάλματα», αναζητώντας κοινωνική ζωή αρμονική και καρποφόρα. Μια κίνηση, λοιπόν, θα ήταν να αφήσουμε στην άκρη –παρότι δεν αγνοούμε– τα παλιά και ν’ ασχοληθούμε με τις τωρινές συνθήκες της ιδιοκτησίας και πώς αυτές συμβάλουν στην (ορατή) πραγματικότητα του ολέθρου της καταστροφικής εξέλιξης του Conflict.

Η αρχική μετακίνηση του τούβλου των συνόρων φαίνεται να συμβαίνει τυχαία, προκαλούμενη, όμως, από τριγμούς της στρατιωτικής φύλαξης. Σχόλιο, προφανώς, για την επικινδυνότητα της ύπαρξης και μόνο των στρατιωτικών εξοπλισμών –κατά πόσο που η ταινία φτιάχτηκε στην εποχή του ψυχρού πολέμου.

Ο «ιθύνων νους» πίσω από τα «επεισόδια» πόλωσης και καταστροφής φαίνεται να είναι ένα μπλε σπίρτο. Ξεχωρίζει, καθώς είναι κοντύτερο από τ’ άλλα. Είναι το μόνο που στον αρχικό διαχωρισμό έμεινε μεταξύ «ετέρων». Εδώ το σχόλιο φαίνεται να αφορά αμεσότερα την ανθρώπινη φύση: την ανοχή στο διαφορετικό και την ανάπτυξη μίσους. Πόσο η ομάδα των πράσινων «αποδέχτηκε» τον διαφορετικό μπλε; Αν και από την ιστορία δεν συνάγεται αρνητική απάντηση, το μικρότερο μέγεθος, παρά ταύτα, ίσως ν' αποτελεί σχόλιο για μια τέτοια αξιολόγηση. Κι η συμπεριφορά αυτή, αντί να λειτουργήσει στον μπλε ως «ζωογόνο εμπόδιο» που χρειάζεται να ξεπεραστεί, αντίθετα του πυροδότησε το μίσος. Μεταφερόμενος στην ομάδα των ομοίων του, το διέσπειρε, κι ο ίδιος πρωτοστατεί σε όλες τις ενέργειες κατά των «εχθρών». Το θέμα, λοιπόν, μπαίνει στο κέντρο του ανθρώπινου ψυχισμού και δεδομένης της καθολικότητας του φαινομένου σε όλη τη «γνωστή» ανθρώπινη ιστορία, θα «βόλευε» να συμπεράνει κανείς ότι πρόκειται για μέρος της φύσης μας. Αλλιώτικα, θα μπορούσαμε να εντοπίσουμε το πρόβλημα στην ανθρώπινη «τεμπελιά». Που και αυτή, όμως, εντέλει, δεν είναι θέμα φύσεως. Γνωρίζουμε πλέον ότι είναι το αποτέλεσμα μιας καθολικής αλλοτρίωσης: της λειτουργίας-κίνησης μέσω σκοπών και κινήτρων ξένων προς την παραγωγική πηγή. Εγείρεται, λοιπόν, ζήτημα αυθεντικότητας. Σε αυτήν την κατάσταση δεν θα έβρισκε πρόσφορο έδαφος το μίσος για ν' αναπτυχθεί. Το μίσος γεννιέται και θεριεύει ελλείψει της αυθεντικότητας –αποτελεί, μάλιστα, αντίδραση σε αυτή την έλλειψη, μέσω της δημιουργίας μεγάλου θυμού, με λάθος αντικείμενο, όμως, ένεκα της αλλοτρίωσης. Το μίσος θρέφεται από την αγωνία της ψυχικής και πνευματικής ύπαρξης που παραμένει κλεισμένη στο σκοτάδι π.χ. εντός του κουτιού. Ελλείψει αυθεντικότητας, το δώρο της ζωής δεν γίνεται αντιληπτό, καθώς υπαρκτή είναι μόνο η φυσική πλευρά της ζωής και όχι η πλευρά της που ανάγεται στη σφαίρα του πνεύματος. Μη δυνάμενο το πνεύμα να υπερβεί την ανυπαρξία του, τα άτομα φαίνεται να ενεργούν «γυρεύοντας» την επιστροφή στο κλειστό κουτί, χωρίς να κατανοούν, όμως, ότι από τη στιγμή που φυσικώς βρίσκονται εν ζωή, μόνο νεκρά μπορούν να επιστρέψουν. Όσον αφορά την ομάδα των πράσινων, κι εκείνοι αν είχαν αναπτυγμένη την αυθεντικότητά τους, δεν θα είχαν λόγο ανάδειξης «αποδιοπομπαίου τράγου» και γκετοποίησης. Αυτά αποτελούν «όργανα» αποσυμπίεσης, εκεί όπου η ύπαρξη –στην απουσία ψυχικών και πνευματικών «προστατευτικών» τειχών– θα «διαλύονταν» από την αγωνία του υπαρξιακού θανάτου.
#Artemyev #SiberiadeTheme #Conflict

свернуть