ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ
. . . . . . . . . . . . . . .
Αὐτὸν τὸν κατεδίωκε ἕνα πνεῦμα
στὶς σκοτεινὲς ἐκτάσεις τῆς ζωῆς του.
Οἱ ἀσχολίες του, οἱ χαρές του, σ' ἕνα νεῦμα
προσχήματα γινόταν τῆς ὁρμῆς του.

Τὰ ὡραῖα βιβλία, ἡ σκέψη, ἕνα ὁρμητήριο
λίγες στίγμὲς... βίαιος στὸν ἔρωτά του.
Ὕστερα γέμιζε ἡ ὄψη του μυστήριο
καὶ τίποτε δὲν ταίριαζε κοντά του.

Ἕνας περίεργος ξένος ἐπλανιόταν
ἀνάμεσό μας, μ' ὄψη ἀλλοιωμένη.
Τὴν ὑποψία μας δὲ μᾶς την ἀρνιόταν
πὼς κάτι φοβερὸ τὸν περιμένει.

Ἦταν ὡραῖος παράξενα, σὰν κείνους
ποὺ ὁ Θάνατος τοὺς ἔχει ξεχωρίσει.
Δινόταν στοὺς φριχτότερους κινδύνους
σὰν κάτι νὰ τὸν εἶχε ἐξασφαλίσει.

Ἕνα πρωί, σὲ μιὰ κάρυνη θήκη
τὸν βρήκαμε νεκρὸ μ' ἕνα σημάδι
στὸν κρόταφο. Ἦταν ὅλος σὰ μιὰ νίκη,
σὰ φῶς ποὺ ρίχνει γύρω του σκοτάδι.

Εἶχε μιὰ τέτοια ἀπλότη καὶ γαλήνη,
μιὰ γελαστὴ μορφὴ ζωντανεμένη!
Ὅλος μιὰ εὐχαριστία σὰ νὰ 'χε γίνει.
Κι ἡ αἰτία τοῦ κακοῦ σημαδεμένη.

свернуть