Ҳар гоҳ ситорае фитод аз гардун,
Эй ёр, ситораи моро ёд бикун.
Устод Лоиқ
Аз само афтад ситора, ёди Лоиқ мекунам,
Бо замири пора-пора ёди Лоиқ мекунам.
Омаду рўи ҷаҳонро шеърборон карду рафт,
Ў намеояд дубора, ёди Лоиқ мекунам.
Шоири ошиқ буду бо ишқ рафт ў аз ҷаҳон,
Дар барам бошад нигора, ёди Лоиқ мекунам.
Ҳар гаҳе, ки меравам сўи Зарафшони пуроб,
Ё пиёда, ё савора, ёди Лоиқ мекунам.
Монда Варзобу Зарафшон, оҳ, бе Лоиқ зи ҷўш,
Во дареғо, нест чора, ёди Лоиқ мекунам.
Гарчи умраш буд кўтаҳ, баҳри халқу миллаташ,
Гуфт шеъри бешумора, ёди Лоиқ мекунам.
Лаҳзае, ки менависам ошиқона шеърҳо,
Бо замири пуршарора, ёди Лоиқ мекунам.
Гарчи рафт ў шеъру номаш зинда ҳасту ҷовидон,
Дар ҷаҳони беканора, ёди Лоиқ мекунам.
Ҳаст Лоиқ кўҳзоду номи ман ҳам Кўҳзод,
Дар фарози кўҳпора, ёди Лоиқ мекунам.
