ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΑΝΙΣΑΛΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΨΥΧΟΓΙΟΥ ΑΠΟ 45ΑΡΙ. ΠΑΙΖΟΝΤΑΝ ΚΑΤΑ ΚΟΡΟΝ ΑΠΟ ΤΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ ΕΚΕΙ ΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ ΤΟΥ ΄70. ΑΝ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΟΣ , ΤΟ ΕΙΧΑ ΜΑΘΕΙ ΑΠΕΞΩ ΚΑΙ ΑΚΟΜΑ ΨΑΧΝΩ ΝΑ ΒΡΩ ΓΙΑΤΙ Ο ΣΤΙΧΟΣ ΠΟΥ ΕΛΕΓΕ, ΣΗΜΑΔΙΑ ΝΑ ΒΑΛΛΕΙΣ ΞΑΝΑ ΝΑ ΓΥΡΙΣΕΙΣ, ΠΑΝΤΑ ΜΟΥ ΦΑΙΝΟΝΤΑΝ ΠΕΡΙΕΡΓΟΣ ΚΑΙ ΜΕ ΣΥΓΚΛΟΝΙΖΕ...

Θάλασσα, μαύρη θάλασσα
που μου΄χεις φάει τη ζωή μου
καταραμένη μάγισσα
δε φτάνει εγώ τι τράβηξα
μου άρπαξες και το παιδί μου

Παιδί μου, παιδί μου ελπίδα στερνή μου
στο ταξίδι που πας αν τυχόν και διψάσεις
νερό λησμονιάς μη μου πιείς και ξεχάσεις
όπου περάσεις κι όπου πατήσεις
σημάδια να βάλλεις ξανά να γυρίσεις
παιδί μου, παιδί μου, αχ, παιδί μου

Όλος ο κόσμος χαίρεται
μα έγώ είμαι πάντα πικραμένος
δε με χωράει όπου σταθώ
τα βήματά σου ακολουθώ
σκυφτός, καραβοτσακισμένος

свернуть