29 Μαΐου 1453. Η συγκλονιστικότερη ημέρα του νεότερου Ελληνισμού. Η Κωνσταντινούπολη, η Πόλη των πόλεων έπεσε στα χέρια των εχθρών. Τέτοια η θλίψη του Ελληνισμού, που απ' άκρον εις άκρον της Αυτοκρατορίας όλοι θρήνησαν με τον τρόπο τους την Άλωση της Ρωμανίας (Βυζαντινής Αυτοκρατορίας). Σαν έπεσε τελειωτικά η Πόλη στα χέρια των Τούρκων, ο πόνος κι ο καημός ήταν μεγάλος. Κι έγινε τραγούδι ο πόνος και θρήνος ο καημός. Κι αν η άλωση ήταν γεγονός, η ελπίδα πως κάποια μέρα... πάλε με χρόνια και καιρούς... έμειναν πάντα...

Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, η σημαντικότερη εμβληματική μορφή του Ελληνισμού στα χρόνια του Βυζαντίου, αποτέλεσε αρκετά αγαπημένο θέμα στα τραγούδια - θρήνους, ιδιαίτερα σε εκείνα που αναφέρονταν στη Πόλη και στην Άλωσή της. Είτε στη μορφή που ακούγεται τώρα, είτε στη μορφή με τα κλασσικά λόγια του Ζαγορίσιου χορού του "Κωνσταντάκη", είναι ο βασιλιάς Κωνσταντίνος που στη μία περίπτωση μαθαίνει από ένα πουλάκι τον επερχόμενο θάνατό του και στην άλλη ψάχνει να βρει γυναίκα, αλλά μόλις τη βρίσκει δεν προλαβαίνει να χαρεί το γάμο του, αφού τον προφταίνουν τα τραγικά γεγονότα. Ο 5σημος (Ζαγορίσιος) ρυθμός του τραγουδιού υποδηλώνει και την προέλευσή του, αν και φυσικά το τραγούδι αυτό σε μία άλλη του παραλλαγή είναι ακόμη και σήμερα διαδεδομένο σε ολόληρη την Ήπειρο καθώς και στην Δυτική Μακεδονία. Για περισσότερες παραλλαγές ανά την Ελλάδα: [ Ссылка ]

Οι στίχοι:
Πουλάκι πήγε κι έκατσε
στου Κωσταντή το γόνα, Κωσταντάκη μου
άιντε στου Κωσταντή το γόνα, λεβεντάκη μου
Δεν κελαηδούσε σαν πουλί
άιντε ανθρωπινά μιλάει, Κωσνταντάκη μου
άιντε ανθρωπινά μιλάει λεβεντάκη μου
Ωχ, Κωστάκη, μην παντρεύεσαι
άιντε και μην πολλά ξοδιάζεις, Κωσνταντάκη μου
άιντε και μην πολλά ξοδιάζεις, λεβεντάκη μου
Ωχ, τι σήμερα, Κώστα, θα παντρευτείς
άιντε κι αύριο θα πεθάνεις, Κωσταντάκη μου
άιντε κι αύριο θα πεθάνεις, λεβεντάκη μου.

свернуть