Hierbij de opname van de besloten dodenherdenking van de gemeente Mook en Middelaar op 4 mei 2020 op de Militaire Begraafplaats in Mook. Helaas moest in verband met het coronavirus deze herdenking plaatsvinden zonder publiek. Het heeft daardoor een sober karakter.
Het programma is als volgt:
1) The Last Post door trompettist Piet Beuming van Muziekvereniging Middelaar.
2) 2 minutenstilte (met impressies van de Militaire Begraafplaats)
3) kort signaal met trompet door Piet Beuming na afloop van de 2 minutenstilte
4) kranslegging door burgemeester mr. drs. Willem Gradisen namens de inwoners
5) korte toespraak en tot slot gedicht door burgemeester mr. drs. Willem Gradisen.
Beste mensen, dames en heren, jongens en meisjes,
Het voelt heel vreemd om hier alleen te staan. Om op deze manier de 4 mei herdenking hier te laten plaatsvinden. Waar we dat altijd met elkaar doen.
Het is triest om dat op deze manier te moeten doen, op deze manier dierbaren te herdenken. Mensen die zijn omgekomen in de oorlog of bij operaties na de oorlog, grootouders, ouders, broers, zussen of andere familieleden. Maar ook het herdenken van alle andere slachtoffers die tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn omgekomen of in oorlogssituaties of vredesoperaties daarna.
Ik was van plan om vandaag dat heel anders te doen Ik wilde vandaag eigenlijk, in een normale setting met jullie er allemaal bij, wilde ik graag met name belichten de rol van inwoners van Plasmolen en Middelaar. We hebben vorig jaar bij het Barbaro Monument, hebben we met name de inwoners van Mook en Molenhoek mogen herdenken.
Voor de inwoners van Plasmolen en Middelaar was dat anders. Zij waren na september 1944 toen Mook en Molenhoek al bevrijd waren; kwam voor hen nog het ergste. Ze werden frontgebied en beide dorpen zijn nagenoeg volledig verwoest.
De inwoners van beide dorpen zijn met andere inwoners van de gemeente Gennep gedwongen geëvacueerd onder leiding van Duits toezicht. Je zou bijna kunnen zeggen ze zijn gedeporteerd, want ze werden ook geleid over de Duitse grens. En pas; pas na een aantal hele spannende dagen zijn zij hier de Achterhoek Nederland weer binnen gekomen en werden ze gelukkig opgevangen met behulp van het Rode Kruis bij gastgezinnen in midden Nederland en enkelen in noord Nederland.
En ik wilde graag op die manier gezamenlijk met u vanavond herdenken. Dat gaat helaas niet en daarom hoop ik dat we dat volgend jaar met elkaar kunnen doen.
Wat ik nu van u vraag is om thuis te herdenken. Om daar deze dagen voor te gebruiken, om ook bijvoorbeeld familieverhalen met elkaar te delen. Om met elkaar te praten over, want iedere familie heeft natuurlijk wel een verhaal uit de oorlog, om dat met elkaar uit te wisselen en ook jonge generaties dat vooral ook te vertellen. Want de fakkel van herdenken die moet doorgaan ook voor jonge generaties. Dus dat wil ik nadrukkelijk van jullie allemaal vragen.
Ik wil deze sobere herdenking, deze bijzondere herdenking op deze Militaire Begraafplaats eindigen met een gedicht. Het gedicht is geschreven door een jeugdige tiener, enige jaren geleden.
Het gedicht is van Teun Schoemaker en het is getiteld “Vrijheid”:
Ik kan nooit goed begrijpen
Hoeveel verdriet er was
Ik kan nooit genoeg meeleven
Voor al het leed wat er toen was
Donkere tijden en tijden van angst
Dictatuur is een roofdier
En het volk de vangst
Mensen leven in onzekerheid
Ze waren hier niet op voorbereid
Na al de verschrikking
Zijn er jaren voorbij
Maar we herdenken nog steeds
Hoe dankbaar we zijn.
Dank u wel.
