Մենք ստեղծված ենք երջանիկ Չլինելու համար, հիմա բացատրեմ՝ ինչ նկատի ունեմ։


Պատկերացրեք կա 10 մարդ։ Իրենցից 5-ը երջանիկ են, մյուս 5-ը՝ դժգոհ են իրենց կյանքից։ Ձեր կարծիքով նրանցից ովքե՞ր ավելի շատ մոտիվացիա կունենան որևէ բան անելու։ Իհարկե դժգոհները։ Մարդն ամեն ինչ անում է, որպիսզի հասնի երջանկության, իսկ արդեն երջանիկ մարդուն ոչինչ անհրաժեշտ չէ։ Հետևաբար դժգոհ մարդիկ ավելի մեծ հավանականությամբ կձգտեն զարգացման և կտան սերունդ, իսկ երջանիկները կապրեն և կմահանան անհոգ։
Դժգոհների սերունդը, իր հերթին, կունենա համեմատաբար ավելի դժգոհներ, ովքեր, իհարկե, ավելի մոտիվացված կլինեն որևէ բան անելուն, և ավելի շատ կզարգանան, և հենց նրանք ավելի շատ սերունդ կտան։

Էդպես, սերունդներով դժգոհության և երջանիկ Չլինելու գենը կփոխանցվի և կուժեղանա, երջանիկներին դուրս հրելով գոյությունից։ Արդյունքում կստանանք այն, ինչ հիմա ունենք։ Միլիարդավոր մարդիկ, ովքեր ուզում են ստանալ այն, ինչն իրենց համար սկզբունքայնորեն անհասանելի է՝ երջանկություն։

Ունենալով ոչինչ, դու կցանկանաս հեծանիվ։ Ունենալով հեծանիվ, կցանկանաս մեքենա։ Ունենալով մեքենա, կցանկանաս ինքնաթիռ։ Այդպես շարունակ, երբեք չբավարարվելով, կընկնես բնության թակարդը և կաշխատես ի օգուտ համընդհանուր զարգացման՝ սեփանկան երջանկությանդ հաշվին։

Դա, մի կողմից, լավ է, քանի որ այդպես նաև մարդկությունն է զարգանում, սակայն թակարդից դուրս գալու մի եղանակ կա։ Ինչպես երեխային է նախ անհրաժեշտ փոքր տարիքում մոտիվացնել տարբեր միջոցներով, որպիսզի նա ձգտի զարգացման, այնպես էլ մարդկությանը։ Սակայն գալիս է ժամանակ, երբ երեխան հասունանում է, և ինքն է կատարում գիտակցված որոշում՝ զարգանալ հանուն սեփական անձի։

Նույն կերպ մարդիկ էլ պետք է հասնեն մի մակարդակի, երբ նրանց երջանկությունը կախված չի լինի արտաքին պատճառներից և չի լինի մշտական ապագայում, այլ կունենա միայն ներքին պատճառ և կլինի ներկայում, իսկ զարգացումը կլինի ոչ թե տհաճ անհրաժեշտություն, այլ կդառնա ապրելակերպ։
-----------------------
Հետևեք մեր ֆեյսբուքյան բլոգին՝
[ Ссылка ]

Մենք ինսթագրամում՝
[ Ссылка ]

свернуть