«Εκεί το αγιόκλημα άλλοτε με την πολύοσμη κόμη
παλαιών εμύρωνε κυριών την ανθηρή ομιλία,
καθώς στο θάλπος των νυκτών του Αυγούστου η ωχρή σελήνη
στάλαζε φίλτρα ερωτικά από μια ανάερη κρήνη.»
Από το ποίημα «Το Γαλάζιο Kιόσκι» του Kαίσαρα Εμμανουήλ.
Στίχοι: Κωστής Παλαμάς, «Τα τραγούδια της πατρίδος μου»
Μουσική-Ερμηνεία: Αγγελική Ιονάτος
"Eros Y Muerte" Δίσκος 2007
Νά 'μουν τ’ αγιόκλημα που απ’ την αυλή σου
ψηλά `ς τον τοίχο σου σκαλώνει, ανθεί,
που με τη δρόσο σου, με την πνοή σου
πάντα δροσίζεται και πάντα ζει.
Στο παραθύρι σου να `ρθω να στήσω
κλωνάρια πράσινα για ν’ ακουμπάς,
στρώμα, προσκέφαλο να σου χαρίσω,
να γέρνεις ήσυχα, να μ’ αγαπάς.
Ν’ ανακατώνουνται, να γίνουντ’ ένα,
να κουβεντιάζουνε αδελφικά
τα λουλουδάκια μου τα μυρωμένα
με τα μαλλάκια σου τα καστανά.
Να λούζω αδιάκοπα τα όνειρά σου
με των ανθών μου τη μυρουδιά,
κι εσύ τους κλώνους μου με τη δροσιά σου.
Εγώ δουλεύτρα σου κι εσύ κυρά.
Και `ς το καλότυχο παράθυρό σου
όποιος το ταίρι μας τύχη να ιδεί
να λέγει εμένανε δεντρί δικό σου
'δικό μου λούλουδο εσέ να ειπή.
Χωρίς εσένανε να μην ανθίζω,
χωρίς εμένανε να μη γελάς,
την ευτυχία μου να σου χαρίζω ,
την εμμορφάδα σου να μου σκορπάς.
