Προσπαθεί να βρει το δίκιο του με όποιον τρόπο μπορεί, αλλά δύσκολο. Όχι τόσο γι αυτόν όσο για τα παιδιά του..
Μιλά συνέχεια για το καμένο δάσος για τον τρόπο που χάθηκε η περιουσία του κι οι κόποι μιας ζωής.
Ένας από τους πιο παλιούς υλοτόμους της βόρειας Εύβοιας. Ο 75χρονος Γιάννης Βαριάς (κατά πολιτεία Σελίμης) μας δείχνει καμαρώνοντας το βραβείο που του απένειμε η Πολιτεία (Το Υπουργείο Γεωργίας) το 1988, για την ανιοδιοτελή προσφορά του, στην κατάσβεση της πυρκαγιάς στη θέση «Δέντρα» των Γουβών.
Σήμερα κοιτά γύρω του και μονολογεί, κρίνοντας τη δουλειά που έκαναν οι ΔΑΣΕ. Παίρνοντας τα μεροκάματα από τους ντόπιους και δουλεύοντας στα ισώματα. Χωρίς κορμοδέματα τα βουνά. Στα ισώματα τα έφτιαξαν. Στα δύσκολα σημεία και στις πλαγιές που δεν έχει μεροκάματο απέφυγαν να βάλουν κορμοδέματα. Επέλεξαν τα εύκολα…
Στην συζήτηση συνηγορεί κι ο Γιάννης Γιαννάκος, λέγοντας κι αυτός πως όσοι έχουν δασική έκταση που κάηκε δεν αποζημιώθηκαν, ενώ όσοι πρόλαβαν να την πουλήσουν έχουν τα σπίτια και τις ιδιοκτησίες τους ακέραιες.
Ο Πρόεδρος του Αναγκαστικού Συνεταιρισμού Ελληνικών απογοητευμένος από την απουσία της Πολιτείας στις φωτιές που οι πολίτες έσβησαν μόνοι τους δηλώνει πως ούτε παράπονα δεν είναι άξιοι να ακούσουν. Οι άνθρωποι που μιλάνε σήμερα δεν ήταν ικανοί να σβήσουν ούτε φωτιά...
