"Ουκ εν τω πολλώ το ευ", έλεγαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι και είχαν δίκιο. Ιδίως στην περίπτωση του οινοποιείου Χρυσολωρά το απόφθεγμα αυτό ταιριάζει απολύτως. Μικρή, σχετικώς, η παραγωγή του οινοποιείου, εξαιρετική όμως η ποιότητα των κρασιών που παράγει.
H Σέριφος ήταν γνωστός αμπελότοπος από την αρχαιότητα και η αμπελουργία στο νησί συνυπήρχε ανέκαθεν με την μεταλλευτική δραστηριότητα, αποτελούσε δηλαδή συμπληρωματικό εισόδημα για τους μεταλλωρύχους. Στοιχεία μαρτυρούν ότι μέχρι τη δεκαετία του 1950 το 1/3 τη έκτασης του νησιού (περίπου 30.000 στρέμματα) καλυπτόταν από αμπέλια. Επίσης, μέχρι την ίδια χρονική περίοδο γινόταν συστηματικά εμπόριο, τόσο γλεύκους όσο και σταφυλιών, κυρίως προς Ύδρα, Σπέτσες, Σύρο και Πειραιά.
Όταν τη δεκαετία του 1960 έκλεισαν τα μεταλλεία στο νησί, παρήκμασε και η αμπελοκαλλιέργεια. Η Σέριφος είναι από τα λίγα μέρη στην Ελλάδα που έχουν ποικιλία ταυτοποιημένη από το Υπουργείο Γεωργίας με το όνομα της περιοχής (Σεριφιώτικο).
“.....Όραμά μας είναι να αναβιώσει η συστηματική παραγωγή κρασιού στις πλαγιές της Σερίφου, με την οινοποίηση τοπικών ποικιλιών των Κυκλάδων, όπως "Σερφιώτικο", "Μαντηλαριά", "Μονεβασιά", "Τσαμπάτο", "Ψαροσύρικο", "Πλατύραχο", "Αηδάνι" και “Ασύρτικο”, βασισμένη στην βιολογική και ξηρική καλλιέργεια και τις ήπιες οινοποιήσεις, που θα αναδεικνύουν την ιδιαιτερότητα των ποικιλιών και του μικροκλίματος (terroir) του νησιού", λέει ο βασικός συντελεστής του οινοποιείου Χρήστος Χρυσολωράς.
