Seděl jsem tam a koukal na ni, jak zas mlčí. "Nic mi není," řekla, ale já to měl už plný zuby. Tyhle kecy. Život tě naučí, že když někdo tvrdí, že je v pohodě, většinou je všechno v hajzlu. Tak jsem tam seděl, cigáro mezi prsty, a už mě to začínalo srát. Hádky, ticho, prázdnota. Jako kdybychom jen čekali, kdo to první vzdá. A já dumám, že si asi zbalím krosnu, zvednu se a zamířím na západ, kamkoliv, kde by bylo aspoň trochu klidu.
Možná bych to měl udělat. Možná bych měl prostě jít pryč, zmizet, a nechat to tady za sebou. Možná by to bylo jednodušší. Nemuset poslouchat ty prázdný fráze, zbytečný příchy. Někdy si říkám, že lidi říkají, že vydrží, jen proto, aby se to nějak dalo přežít, ale my dva? Kdo ví. Možná jsme už dávno prohráli.
Takže přemýšlím, jestli se prostě nezvednu a nepůjdu. Pryč. Někam, kde bych byl sám. Kde bych mohl žít v klidu, bez toho věčnýho boje o nic.
Ещё видео!