Film dokumentalny "Nie wolno było płakać" to historia Polek, które trafiły do niemieckich
obozów koncentracyjnych. Aresztowane za działalność konspiracyjną - nierzadko całej
rodziny, wysiedlone z dnia na dzień z własnych domów, wypędzane w 1944 roku z
powstańczej Warszawy. Były kobietami, którym zabrano młodość, były dziewczynkami,
którym skradziono dzieciństwo.
Bohaterki filmu trafiły do KL Auschwitz-Birkenau, KL Bergen-Belsen,, KL Ravensbrück. Mówią
jak wyglądało piekło z kobiecej perspektywy. Dziewczynki zamkniętej w obozie z matką, ale
wyrwanej spod jej opieki. Matki, która każdego dnia drży o życie córki, bo wie, że nie może
jej pomóc. Polek poddawanych eksperymentom pseudomedycznym i tych, którym przyszło
rodzić w obozach.
Byłe więźniarki obozów, które wystąpiły w filmie, przetrwały doświadczenia graniczne.
Patrzyły na egzekucje swoich koleżanek, o ich być albo nie być decydował przypadek.
Niektórych wypadków nie przewidziałby najlepszy scenarzysta.
- W obozie nie wolno było płakać, jeśli płaczesz to już po tobie - mówi w filmie Alicja
Kubecka, była więźniarka Ravensbrück. Na łzy mogły sobie pozwolić dopiero, gdy zostały
wyzwolone przez aliantów. Zanim to nastąpiło, przeżyły jednak kolejny dramat: marsze
śmierci.
"Nie wolno było płakać" opowiada o sile kobiet, które były w piekle i je przetrwały.
