در جستجوی حیات فرازمینی، دانشمندان به دوردست‌های کهکشان نگاه می‌کنند، جایی که سیارات فراخورشیدی مانند کپلر 69 سی و پروگزیما بی وعده‌هایی از امکان حیات را می‌دهند¹. این سیارات، که در میان نزدیک‌ترین و دورترین همسایگان منظومه شمسی ما قرار دارند، هر دو به دلایل مختلفی مورد توجه قرار گرفته‌اند.

کپلر 69 سی، که در فاصله حدود 2700 سال نوری از زمین قرار دارد، یک سیاره فراخورشیدی است که در ابتدا به عنوان یک سیاره زمین‌سان در منطقه قابل سکونت ستاره‌اش معرفی شد. با این حال، تحقیقات بیشتر نشان داد که این سیاره احتمالاً بیشتر شبیه به زهره است، با دمای سطحی بسیار بالا که زندگی را غیرممکن می‌سازد¹. این کشف، امیدها برای یافتن یک خانه دوم در فضا را کمرنگ کرد، اما در عین حال به ما یادآوری کرد که چگونه می‌توانیم در مورد شرایط واقعی سیارات دوردست اشتباه کنیم.

در مقابل، پروگزیما بی، که تنها 4.2 سال نوری از ما فاصله دارد، نزدیک‌ترین سیاره فراخورشیدی به منظومه شمسی است که ممکن است قابل سکونت باشد. این سیاره در مدار ستاره کوتوله سرخ پروگزیما قنطورس قرار دارد و در منطقه‌ای است که ممکن است آب مایع بر روی سطح آن وجود داشته باشد¹. با اینکه پروگزیما بی در منطقه قابل سکونت قرار دارد، اما هنوز مشخص نیست که آیا این سیاره دارای جو است یا خیر، و اگر جو داشته باشد، آیا می‌تواند از تشعشعات شدید ستاره مادر خود در امان بماند یا خیر¹.

این دو سیاره، کپلر 69 سی و پروگزیما بی، نمونه‌هایی از چالش‌ها و امکاناتی هستند که در جستجوی حیات فرازمینی با آن‌ها روبرو هستیم. آن‌ها به ما نشان می‌دهند که حتی در نزدیک‌ترین فاصله‌ها به خورشید، شرایط برای حیات می‌تواند بسیار متفاوت باشد و اینکه چگونه می‌توانیم با استفاده از تکنولوژی‌های پیشرفته‌تر، دانش خود را در مورد این جهان‌های دوردست افزایش دهیم. این کشف‌ها نه تنها به ما درک بهتری از کهکشان خود می‌دهند، بلکه ممکن است روزی راه را برای سفرهای فضایی و شاید حتی ملاقات با حیات فرازمینی هموار سازند¹.

свернуть