Ελληνική Προσωποκεντρική και Βιωματική Εταιρεία ΕΠΒΕ
Διημερίδα 2019
Σάββατο & Κυριακή 2 & 3 Μαρτίου 2019
Σχολή Μωραΐτη, Λεωφ. Καποδιστρίου 104, Νέα Ιωνία
ΘΕΜΑ: «Κοινωνικές Ταυτότητες, Αξίες, Θεσμοί, Σχέσεις σε μια Νέα Πραγματικότητα»
Η σύγχρονη ψυχοθεραπευτική πρακτική μπροστά στις ποικίλες και διαρκώς μεταβαλλόμενες διαμορφώσεις του σήμερα
Προσκεκλημένος ομιλητής
Διονύσιος Λ. Σακκάς
Ψυχίατρος-Ψυχοθεραπευτής, M.D., Ph.D., E.C.P.
Προσφώνηση: Παύλος Ζαρογιάννης
ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ
«Η Διαλεκτική Αλληλοεπίδραση Οικογενειακών και Κοινωνικών Σχέσεων και η Επιρροή τους στη Θεραπευτική Σχέση»
ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ - Διονύσιος Λ. Σακκάς
Ψυχίατρος, Ψυχοθεραπευτής, Εκπαιδευτής - Επόπτης Οικογένειας, Ομάδας και Οργανισμών. Μέλος της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Οικογενειακής Θεραπείας (EFTA ) της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Ψυχοθεραπείας (EAP) και της Αμερικανικής Εταιρείας Θεραπείας Ομάδας (AGPA).Συνεργάτης του Αθηναϊκού Κέντρου Μελέτης του Ανθρώπου (ΑΚΜΑ). Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Συστημικής Θεραπείας (ΕΛΕΣΥΘ). Αντιπρόεδρος του Κέντρου Κοινωνικής Πρόνοιας Αττικής. Έχει διατελέσει Συντονιστής Διευθυντής του Ψυχιατρικού Τομέα του Γενικού Νοσοκομείου Αθηνών "Γ. Γεννηματά" , όπου και είχε ευθύνη στην ίδρυση και λειτουργία Μονάδας Ψυχοθεραπειών. Εκπαιδευτής στο Οικογενειακό Πρόγραμμα της Θεραπευτικής Κοινότητας "Στροφή - ΚΕΘΕΑ", Υπεύθυνος της νέο ιδρυθείσης Μονάδας Πρόληψης – Εκπαίδευσης του ΟΚΑΝΑ. Επίσης Εμπειρογνώμων στο Μείζον Πρόγραμμα Επιμόρφωσης Εκπαιδευτικών του Υπουργείου Παιδείας και ερευνητής, εκπαιδευτής ,επόπτης σε ποικίλα συστήματα.
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Τα Κοινωνικά Συστήματα και οι ψυχοθεραπευτικές προσεγγίσεις εξελίσσονται συνήθως αδρά σε τρεις φάσεις:
α) δημιουργίας , δόμησης ,παραγωγής
β) ανάπτυξης ,συντήρησης, ροής
γ) μετασχηματισμού, αποδόμησης-αναδόμησης μέσα και από χαοτικές αλλά και ανοτροπικές διαδικασίες αυξανόμενης συμπλοκότητας και σπειροειδούς ανέλιξης.
Οι Γιώργος και Βάσω Βασιλείου ορίζουν τον Άνθρωπο ως συναπετολούμενο από διεργασίες βιολογικές, ψυχοκοινωνικές, κοινωνικοοικονομικές και κοινωνικοπολιτισμικές διεργασίες σε αμοιβαία μεταξύ τους αλληλεπίδραση.
Η Ισομορφικότητα σε δομές και λειτουργίες κοινωνικών, οικογενειακών και θεραπευτικών σχέσεων διαπιστώνεται σε κάθε ευκαιρία και μας οδηγούν σε μία πολυεπίπεδη και πολυεστιακή προσέγγιση.
Άλλοτε η ποικιλότητα των συστημάτων (εξού και η επανεμφάνιση των εννοιών της διαλογικότητας και της πολυφωνικότητας), και άλλοτε οι αναπτυσσόμενες συνθετικές διεργασίες φαίνεται να συνιστούν προϋποθέσεις επιβίωσης και ανάπτυξής τους.
Η φιλότης και το νείκος του Εμπεδοκλή κάνουν εμφανή τη διαλεκτική σχέση τους σε διπολικότητες όπως έργο-σχέση, Ιθάκη-διαδρομή, άτομο-ομάδα κ.α. σε αναζήτηση του ‘’άμα Άνθρωπος άμα Ομάδα’’ των αρχαίων.
Όταν οι θεραπευτές, οι προσεγγίσεις τους, τα θεραπευτικά πλαίσια, οι συμβουλευόμενοι - θεραπευόμενοι και τα προβλήματά τους είναι σε ένα συνεχές γίγνεσθαι, τότε η μη προβλεψιμότητα καθίσταται προβλέψιμη.
Παρά ταύτα, κι ενώ φαίνεται ότι όλα αλλάζουν κάποια σαν να μένουν ίδια, κλασσικά, αρχετυπικά, επανεμφανιζόμενα φρακταλ μέσα στην γενικότερη απροσδιοριστία τους, όπως θα μας έλεγαν οι σύγχρονες επιστήμες.
Κοινές πανανθρώπινες ανάγκες, επιθυμίες και ερωτήματα αναδύονται αναζητώντας απαντήσεις σε μεταβαλλόμενα πλαίσια.
Η ανάδυση νέων νοημάτων και ατομικών αλλά και συλλογικών οραμάτων είναι αναπόφευκτη.
Η κλειστότητα αλλά και η υπερβολική ανοικτότητα είναι κίνδυνος για τα συστήματα (σκέψεις, δράσεις κ.λ.π) που ούτως ή άλλως , κατά τη θεωρία της μη πληρότητας, είναι καταδικασμένα να πορεύονται μεταξύ σκύλας και Χάρυβδης, δηλαδή ελλειμματικότητας και αντιφάσεων.
Ο διάλογος, η αντοχή στην αποσταθεροποίηση και στην αβεβαιότητα ,η αυτονόμηση μέσα από και για την αλληλεξάρτηση, η οικειότητα -κοντινότητα των ανθρώπων που δουλεύουν με τον Άνθρωπο, το “γνώθι σαυτώ’’, όπως έγραφε στη προμετωπίδα το μαντείο των Δελφών και οι διεργασίες σύνθεσης των διαφορών, όπου αυτό είναι δυνατό , μπορούν να προσφέρουν κάποια από τα χρειαζούμενα.
[ Ссылка ]
