40 Ώρες Πριν:
Hatemost, Άσαρκος, Φορτσάτος.
Μουσική Παραγωγή: D-Minds.
Προγραμματισμός: ΒΗΤΑΠΕΙΣ.
Μίξη: Mr. Tickles.

Hatemost.
40 ώρες απομένουν, τελική μορφή, πλανήτης υπό εξαφάνιση,
οσμές πανικού και φόβου πριν την διάλυση,
μένει ελάχιστος χρόνος ζωής, τι να κάνω,
βιάζομαι, τρέχω, αναζητάω πολλά πριν πεθάνω.
Ένα στερνό σ’ αγαπώ με την οικογένεια, βγαίνω Βεΐκου,
ευχέρεια καθυστέρησης δεν υπάρχει,
Ένα γλυκόπικρο φιλί στο μέτωπο έχει μείνει απ’ τα χείλια των γονιών,
που καταλήγει η ζωή μου τελικά μόνος να τρέχω βιαστικά,
δρόμος νεκρός, οι νόμοι πέφτουν ριζικά.
Σε μια γωνιά στον καφενέ τα γερόντια τη βρίσκουν λαϊκά για τελευταία φορά φυσικά.
Υπάρχει φόβος, άγχος, πόνος, στ’ αρχιδισμός και θάρρος,
η κοπελιά μακριά κι αυτό είναι εις βάρος,
κοίτα τον πλανήτη που ζούμε είναι μεγάλος,
κάνε κάτι να ζήσεις καυτές τις τελευταίες σου στιγμές.
Κάποτε λέγαμε γάμησε το χθες,
κάποτε λέγαμε ζήσε το σήμερα,
μάλλον σωστές οι διδαχές,
γυρνάω στα μέρη που έζησα τις παιδικές στιγμές.
Τρέχει ο ιδρώτας σου ή κλαις.
Μέρη πανικόβλητα χωρίς μπατσικά κι εμπλοκές,
κάποιοι το δέχτηκαν κι άλλοι ψάχνουν για συμβουλές,
μαζικές κραυγές μάλλον ζητάν σώες φωλιές,
τίποτα δε γίνεται ζήσε αυτό που θες.
Θέλω να δω γνωστούς, θέλω να γυρίσω μέρη,
ο θάνατος μυρίζει και προκλητικά ανεβαίνει,
30 ώρες κι η Γη μας αργοπεθαίνει,
είναι ανούσιο να ψάχνεις μια λύση που να συμφέρει.
Κάπου ψηλά θέλω να καταλήξω, να δω, να νιώσω την γαλήνη πριν οριστικά σβήσω,
θέλω ν’ αγγίξω την κοπέλα μου,
κρατάω σφιχτά τη γροθιά πάνω απ’ την καρδιά
γι' αυτήν που αγαπώ πάντα μες στην τρέλα που χορεύει γύρω μου,
σκέψεις και προς τους φίλους μου,
θυμίζω τα όνειρά μας τελικώς μέσα απ’ τους στίχους μου.
Το μόνο απίστευτο Hatemo αγάπη μας ενώνει,
αγάπη τώρα που ο πλανήτης γίνεται σκόνη.
25 ώρες ακόμη απ’ το βουνό ψηλά έχω αράξει, η κατάρα δε θα διστάσει,
φτάνουν λίγες ώρες το μυαλό μου ταξιδεύει αιώνες πίσω,
σκέφτομαι το γκρίζο και χαίρομαι που θα σβήσω.

Άσαρκος:
20 ώρες, στα ρολόγια οι δείκτες κινούνται σαν τους ανθρώπους πανικόβλητοι.
Συντέλεια, κλάματα, αγκαλιές και φιλιά στην οικογένεια.
Άρωμα θανάτου στον πλανήτη κι οι νόμοι πεθαίνουν.
Τα χρονικά περιθώρια λιγοστεύουν, νιώθω στην καρδιά τ’ αγκάθι,
γαμώτο τώρα ο λαός κατάφερε να δει αγάπη,
να θυμηθεί πως υπάρχει μέσα του κάτι, νιώθω στα μάτια μου δάκρυ.
Ο φόβος έχει γίνει αναπνοή μας, τώρα ο τρόμος ζωντανεύει στην ψυχή μας,
οι θρησκείες πέθαναν, πού χάθηκε ο Θεός σας,
δε μένει καθόλου χρόνος για προσευχές, έχει κολλήσει ο εγκέφαλός σας.
Παντού πέφτει σιωπή, ένας δένει στο λαιμό του σχοινί κι αυτοκτονεί,
άλλος οπλίζει τ’ όπλο και πυροβολεί δόξα πατρί απέναντί μου,
τα μυαλά του χυμένα στο δάπεδο χλωμή η φωνή μου.
Μια ντουζίνα ώρες έχουνε μείνει για τη ζωή μου,
στο τηλέφωνό μου λαμβάνω μήνυμα απ’ το μωρό μου,
τελευταία συνάντηση παντού σημάδια πόνου,
τέλος, για το ανθρώπινο γένος,
τώρα κανείς δεν είναι ξένος, ανοιχτές οι φυλακές να βγει κάθε σεσημασμένος.
Δεν υπάρχουν ενοχές, κυνήγι για φράγκα, μόνο πληγές κι απογοήτευση.
Κάθε κυβέρνηση συνάντηση με την αντιπολίτευση.
Αλάνια να τα πίνουνε με όργανα της τάξης,
εχθροί να σου ζητάνε μαζί τους να αράξεις.
Γάμησέ τα, βρίσκω ένα μπουκάλι τεκίλα, καυτή Αθήνα,
πόσο αγάπησα τον τόπο που ζω, μαζί του θα χαθώ,
6 ώρες μόνο τ’ αδέρφια πρέπει να δω, όσους αγάπησαν τον Χρήστο,
για όσους έβαλα το χέρι στη φωτιά και πήρα ρίσκο,
τελευταίο αντίο, λόγια δε βρίσκω να πω κουβέντες για να δείξω σεβασμό
σε κάθε δευτερόλεπτο που ‘χω ζήσει με πιάνει κρίση,
αρχίζει να ενεργεί το μεθύσι,
νιώθω τη Γη να θέλει να πανηγυρίσει για την άσχημη συμπεριφορά προς αυτή,
από κεφάλια με πυρηνικά βέλη που την πληγώσανε,
γιατί ρε πούστη όλα να τελειώσουνε σε λίγο,
φοβάμαι, αράζω μόνος μου,
μια ματιά στα χέρια και τα μάτια μου κλείνω,
σκύβω και πιάνω λίγο χώμα,
κρατώ αυτό που πάτησα και μ’ έκανε να κρατηθώ,
συνάντησα λοιπόν αυτό που μόνο εγώ πιστεύω,
αγγίζω τη μορφή του, μ’ αγκαλιάζει και πεθαίνω.

Φορτσάτος:
5 ώρες μέχρι να χαθεί ο πλανήτης,
αν υπάρχεις Θεέ μου μη με εγκαταλείπεις,
σου λέω αγγίξαμε τα όρια της φρίκης.
Γάμησέ τα, Πάρη τρέχα να ξεφύγεις.
Λοιπόν, ξεκινάω απ’ το σπίτι,
μετά από δυο μέρες ξενύχτι γυρνώ στο δρόμο σαν αγρίμι,
κοιτάζω γύρω μου να δω τι έχει απομείνει,
περπατώ μονάχος κι ο αέρας που ανασαίνω με πνίγει.
Πανικόβλητος ο κόσμος κι όπου φύγει φύγει,
διαφυγή δεν παίζει η αυτοκτονία επείγει,
καθώς περνά ο χρόνος, μόνο φόβος αιωρείται στην ατμόσφαιρα,
τρομοκρατημένα όλα τα πρόσωπα.
Βρέθηκα στη Βεΐκου, κομματιασμένος,
μαζί μ’ ένα μπουκάλι κρασί, να μου κρατάει συντροφιά μέχρι το τέλος,
δεδομένος ο αφανισμός για το ανθρώπινο γένος,
διασυρμός, ένας τρελός, ανοίγει μια βαλίτσα με λεφτά και τη φουντώνει,
καθώς παίρνει φωτιά, πέφτει στα γόνατα κι αρχίζει να γελά,
μάλλον κατάλαβε ο χρόνος πως τελειώνει, 2 ώρες πριν να γίνουμε όλοι σκόνη.
Αράζω να φουμάρω ένα τσιγάρο,
οι σκέψεις τρέχουνε με χίλια στο μυαλό, μάγκα κοντεύω να σαλτάρω,
δεν ξέρω τι συμβαίνει, προσπαθώ να με καλμάρω,
μπροστά μου ακριβώς ένα ζευγάρι από γερόντια...

свернуть