Trzęsacz - droga do klifu (Piękny nadmorski las)!

Trzęsacz to wciąż i dynamicznie rozwijająca się malownicza miejscowość turystyczna. Jej atrakcyjny charakter buduje przede wszystkim wysoki brzeg klifowy.

Atrakcyjnie wizualnie miejsce to ok. 800-set metrowy odcinek, gdzie widoku na morze nie zasłaniają żadne drzewa ani budynki. Dla tego niesamowitego widoku naprawdę warto to miejsce odwiedzić.

Przy ulicy Klifowej znajdują się słynne ruiny XIV/XV wiecznego kościoła, stojącego na skarpie. Jeszcze sto lat temu kościół można było oglądać w całej okazałości. Dziś morze pozostawiło tylko jedną ścianę. W XII wieku Trzęsacz prawdopodobnie jeszcze nie istniał. Po raz pierwszy nazwa miejscowości pojawia się w łacińskim dokumencie z 29 października 1331 roku. Trzęsacz był wówczas bogatą wsią z kościołem parafialnym.

Ruiny gotyckiego kościoła w Trzęsaczu, to pozostałość po świątyni pod wezwaniem św. Mikołaja Zbudowano ją na przełomie XIV/XV w. około 2 km od morza pośrodku wsi (rozpoczęcie budowy ok 1401 r.) i był trzecim, który powstał w Trzęsaczu. Pierwszy drewniany zbudowano w XII wieku, drugi murowany w 1270 roku, lecz uległ zniszczeniu. W 1750 r. dystans dzielący morze od zabytku wynosił 50 m, a w 1806 – już 15 m.

W 1874 r. odprawiono w nim ostatnią mszę i zamknięto. W 1900 roku nastąpiły pierwsze, małe osunięcia, a w 1901 roku runęła już cała północna ściana. Przez następne 120 lat morze zabierało fragmenty zabytku. W wyniku podmywania klifu do dziś zachowała się jedynie południowa ściana budowli. Ostatnie osunięcie miało miejsce w 1994 roku, kiedy runęła połowa ściany południowej. Od tego czasu długa na 12 metrów ściana stoi na stromym klifie.

Legenda o Kościele w Trzęsaczu czyli zemsta władcy morza….

Początek historii ma miejsce w czasach, kiedy ziemie te zamieszkiwane były wciąż przez ludy pogańskie wielbiące swych bogów. Mieszkańcy wybrzeża trudnili się połowem ryb i rolnictwem. Upraszając sobie łaskę u władcy wód – Pluskona – wracali z połowów z pełnymi sieciami dorodnych ryb. W błękitnej toni żyły również piękne syreny, które zamiast nóg miały rybi ogon pokryty srebrzystymi łuskami. Ludzie nazywali je Zielenicami. Dało się słyszeć ich piękny śpiew. Mieszkańcy wioski traktowali syreny ze szczególnym szacunkiem i podziwem.

Kiedy na Pomorze dotarła chrystianizacja w okolicy zaczęły powstawać kościoły. Mieszkańcy byli nawracani na nową wiarę. Księża kościelni stwierdzili, że Zielenice nie powinny być pogankami, dlatego wydali polecenie aby każdą zaplątaną w sieci syrenę natychmiast przynosić do kościoła.

Zdarzyło się więc pewnego razu, iż piękna panna z srebrzystym ogonem wpadła w sieci rybackie. Rybacy nie chcieli jej robić krzywdy jednak przestrzegali poleceń kapłanów i dlatego wyłowili Zielenicę na łódź i zawieźli ją na brzeg, a następnie zanieśli do kościoła. W kościele ksiądz przystąpił do nawracania, po czym ochrzcił syrenę. Zielenica jednak jako stworzenie morskie nie potrafiła żyć na lądzie i z godziny na godzinę opadała z sił. Nie wzruszyło to jednak kapłana i syrena została zamknięta na noc w kościele. Przejęci zdarzeniem mieszkańcy wioski wyruszyli po zmierzchu do kościoła i siekierami rozbili drzwi kościoła, było jednak już za późno. Zielenica zmarła.

Gdy mieszkańcy chcieli wrzucić jej ciało z powrotem do morza, ksiądz zaoponował i postanowił pochować ją na przykościelnym cmentarzu jak każdego chrześcijanina. Gdy o tym dowiedział się władca mórz – Pluskon – rozkazał Bałtykowi i jego falom tak długo bić o brzeg i zabierać go po trochu aż do momentu odzyskania ciała Zielenicy. I tak przez lata Bałtyk zabierał ląd kawałek po kawałku, przesuwając brzeg coraz bliżej kościoła aż go pochłonął. Drżąca od fal ziemia dała nazwę wiosce – Trzęsacz. Ciało Zielenicy zostało odzyskane, jednak Zielenice zamilkły na zawsze i ich śpiewu nikt już nie słyszał, a gniew Bałtyku nie minął i do dziś podmywa ruiny kościoła aż do całkowitego zniszczenia pamiątki…

00:00 Intro
00:30 Trzesacz

#Trzesacz #lato #plaza

свернуть