Դասախոսությունը վարում է գրականագետ, բանասիրական գիտությունների թեկնածու Աիդա Մարանջյան- Մարտիրոսյանը։

Лекцию ведет Аида Маранджян -Мартиросян, литературовед, кандидат филологических наук.

Ավետիք Իսահակյանի՝ մեծ Վարպետի գրական ժառանգությունը ազգային հարստություններից է: Մեծ գրողի քնարական ստեղծագործությունները շատ հուզիչ են ու երաժշտական: Պատահական չէ, որ նրա շատ բանաստեղծությունների տեքստերով գրվել են բազմաթիվ ժողովրդական ու հեղինակային երգեր: Իսահակյանը բազմաժանր գրող է: Նրա երկերը թարգմանվել են բազմաթիվ լեզուներով և իրենց արժանի տեղն ունեն համաշխարհային գրականության գանձարանում: ​ ​
Հայոց պոեզիայի գագաթներից մեկն է Ավետիք Իսահակյանի «Աբու-Լալա Մահարի» պոեմը:
Պոեմի հերոսը՝ Աբու-Լալա Մահարին, իրոք եղել է արաբ բանաստեղծ, ով ապրել է 10-րդ դարում, և որ նրա դամբանաքարի վրա գրված է եղել. «Իմ հայրը իմ դեմ մեղանչեց , սակայն չմեղանչեցի ես ոչ ոքի դեմ»:
Եղել է բացառիկ ունակությունների տեր անհատ. իմացել է բերանացի ողջ Ղուրանը և հարյուրավոր այլ գրքեր, իր գրվածքները պահել է մտքում և թելադրել է մերձավորներին: Գրքերը, որ նրա համար բարձրաձայն ընթերցում էին (նա կուրացել էր ծաղիկ հիվանդության հետևանքով), նա հիշում էր ամենը ծայրից ծայր: Ալ Մահարրին ճշմարիտ մի «գերմարդի» կերպար էր, որը տիրապետում էր «իր ժամանակի բոլոր գիտելիքներին»: Արդեն 20 տարեկանից նա ճանաչված բանաստեղծ էր և հեղինակավոր սուֆի փիլիսոփա:Նրան դարձնելով իր պոեմի հերոս` Իսահակյանը նրա բերանով արտահայտում է իր խոհերն ու մտորումները։
«Աբու- Լալա Մահարին» ունի ներքին սյուժե և գործողություն: Պոեմի ութ սուրահներում յուրահատուկ ձևով սյուժեն զարգանում է՝ հենվելով զգացումների ներքին շարժման վրա:
Պոեմն ամբողջությամբ յուրահատուկ վեճ է աշխարհի հետ: Յուրաքանչյուր սուրահում այդ վեճն ընդունում է ուրույն երանգներ, զգացումների ու խոհերի հոսանքին խառնվում են նոր վտակներ:

свернуть