[ Ссылка ] بیست و ششم سپتامبر 1960 میلادی جان اف کندی و ریچارد نیکسون اولین مناظره تلویزیونی را در مقام دو نامزد ریاست جمهوری انجام دادند. نیکسون نامزد جمهوریخواهان، بدون اصلاح و با چهره ای خسته به مناظره نشست. در حالی که کندی جوان برنزه بود و سرحال، اما بر خلاف نتیجه مستقیم مناظره دو نامزد، موفقیت نهایی از آن کندی جوان بود. از آن سالها تا امروز نامزد های ریاست جمهوری ارزش واقعی یک مناظره تلویزیونی را دریافته اند.
مفسران و مخاطبان رفتار نامزدها را تحلیل می کنند. رونالد ریگان توانست تنها با یک جمله و توانایی های بالایش به عنوان هنرپیشه مناظره را به نفع خود به پایان برساند. در این مناظره موندال نامزد دموکراتها سن بالای ریگان را زیر سوال برد و ریگان در جواب گفت:
"مساله سن مشکل اساسی در انتخابات نخواهد بود.
من بدلیل جوانتر بودن رقیبم صلاحیتش را زیر سوال نمی برم."
استراتژی هر کدام از نامزدها در پیشبرد مناظره تاثیر جدی بر موفقیت آنها دارد. در سال 96 میلادی باب دال و بیل کلینتون دو مناظره رودررو داشتند. در دومین مناظره دال با پاسخی سریع به سوال روزنامه نگار خواست تا کلینتون را در جوابهایش با چالش روبرو کند.
باب دال: "شکی در این نیست که آمریکایی اعتقاد خود به دولت را از دست داده اند، چرا که هر روز شاهد رسوایی مقامات هستند."
با این حال استراتژی دال بدلیل موفقیت بزرگ اقتصادی دولت کلینتون تاثیر چندانی در نتیجه نهایی انتخابات نداشت. کلینتون با وجود رسوایی اخلاقی دوباره سکان هدایت دولت را دردست گرفت.
اما در قرن بیست ویکم دیگر از آن مناظره های ماندگار خبری نیست. جزییات و اعداد و ارقام اهمیت زیادی پیدا کرده اند. اما تحلیلگران در یک مورد توافق دارند. یک مناظره می تواند برای همیشه نامزدی را با یک خطا از پیروزی در انتخابات دور کند.
معمولا نامزدی که پیش از مناظره در صدر نظر سنجی هاست می تواند با کسب سیاستی دفاعی مناظره را به نفع خودش به پایان برساند. حال این با رقیب است تا با حملاتش از محبوبیت او بکاهد.
Youtube [ Ссылка ]
Facebook [ Ссылка ]
Twitter [ Ссылка ]
