Kiedy stereofonia była już zjawiskiem powszechnym i łatwo osiągalnym w produkcji sprzętu grającego, o tyle nadal pozostawała w sferze marzeń szczególnie początkujących melomanów i wciąż niedoszłych "stereofanów". W ramach radiofonizacji kraju, twórcy tejże idei postanowili podjąć działania spełniające pewne marzenie. W styczniu 1974 roku Polskie Radio i ówczesna Trybuna Ludu (popularna gazeta kraju) po konsultacjach ze zjednoczeniem UNITRA, postanowiły zapytać swoich słuchaczy i czytelników, jakie jest ich wymarzone radio. Zgłoszone propozycje i uwagi miały stać się cechami "radia dla każdego". Zgodnie z oczekiwaniami, z kraju zaczęły napływać zgłoszenia, a ku zaskoczeniu również i spoza granic, m.in. od żołnierzy pełniących służbę w doraźnych siłach ONZ na Bliskim Wschodzie. Do tej pory, konstruktorzy odbiorników projektowali i wdrażali do produkcji wyroby będące efektem zgadywania - czegóż to może chcieć przyszły użytkownik? Dotychczas popyt na urządzenia stereo był niewielki, bo brakowało audycji stereofonicznych. W tę myśl - skoro programów stereo było mało, to i po co oferować drogi sprzęt? Wobec czego sprzedawały się głównie odbiorniki monofoniczne, w momencie zakupu których nikt o stereo nie myślał. To musiało się jak najszybciej zmienić. Popularny odbiornik stereofoniczny miał więc nie tylko zaspokoić rodzące się potrzeby, ale również wspomóc rozwój stereofonii w Polsce. Wyniki sondażu były nadzwyczaj zaskakujące. Największą niespodzianką plebiscytu był postulat, że powinien to być odbiornik stereofoniczny stołowy lub przenośny, ale z głośnikami w oddzielnych obudowach - 48% respondentów. 31% chciało radia stereofonicznego, ale z głośnikami wbudowanymi. Ponadto odbiornik ma być pełnozakresowy, niezawodny, ładny i niedrogi. Powinien mieć możliwość współpracy z gramofonem, magnetofonem i umożliwiać dołączenie słuchawek, a wiernością odtwarzania i parametrami zbliżonym do urządzeń klasy HiFi. Prace ruszyły w Przemysłowym Instytucie Telekomunikacji. Projektem plastycznym zajął się Branżowy Ośrodek Wzornictwa Przemysłowego, a konstrukcja mechaniczna powstała już w ZR DIORA. Jednakże status pierwszego twórcy nowego radia, należy się uczestnikom sondażu.
Pierwszy model nowego radia pod nazwą "Amator - stereo" pojawił się jako propozycja już w wrześniu 1974 roku, na Międzynarodowych Targach Artykułów Konsumpcyjnych w Poznaniu. Przygotowania do produkcji seryjnej trwały dwa lata, by w czerwcu 1976 roku trafić do sprzedaży. Pośród licznych jeszcze lampowych Klawesynów i monofonicznych Jubilatów był sprzętem na wskroś nowoczesnym nie tylko pod względem wzornictwa ale i konstrukcji. Wkrótce został wyróżniony znakiem pierwszej jakości, a w niespełna rok od uruchomienia produkcji, nagrodzony tytułem "Mister Rynku 77".
Stał się najpopularniejszym odbiornikiem stereofonicznym. Ewoluował do różnych odmian konstrukcyjnych: mocniejszego "Amatora 2", "oszczędnego" "Amatora 2b", oraz ostatniego, traktowanego jako najbardziej ekonomicznego, choć już nieco przestarzałego w roku 1985 "Amatora 3", wyposażonego w diodowy (zamiast wychyłowego) wskaźnik poziomu sygnału. "Amator - stereo" był i wiąż pozostaje chętnie użytkowanym radiem, choć dziś jest już radiowym staruszkiem - weteranem, niegdyś dzielnie "walczącym" o stereofonię dla każdego.

свернуть