Koty norweskie leśne po raz pierwszy zostały opisane w XVI w., przez duńskiego duchownego, który mieszkał bliżej nieokreślony czas w Norwegii oraz mówił, iż posiadał rysia. Koty te wywodzą się z krajów Skandynawii, najprawdopodobniej z Norwegii. Boginią, która najczęściej opisywana jest w mitologii nordyckiej jest Freja czyli bogini płodności. Mity opisują, iż przemieszczała się na rydwanie, ciągniętym przez białe koty. Uważamy, iż to były właśnie Norwegi.
Koty norweskie leśne przynależą do kategorii kotów pół długowłosych. Jest to druga kategoria kotów. Są duże i muskularne. Natomiast tylne kończyny są nieco wyższe od przednich. Posiadają długi ogon, który powinien sięgać co najmniej do łopatek bądź chociaż do połowy szyi oraz dwuwarstwowe futro. Wierzchni włos okrywowy jest ościsty oraz długi i nieprzemakający, a podszerstek jest gęsty oraz wełnisty. Gdy w naturalnych warunkach kot zwijał się w kulkę, dużo włosów z przodu, „portki” oraz mocno puszysty ogon, zapewniały mu ciepło. Kot norweski posiada trójkątną głowę w kształcie trójkąta równobocznego. Natomiast jego profil powinien być prosty, w odróżnieniu od innych ras (np. od Maine Coon), u których profil ma zagłębienie, tzw. stop. „Norwegi” mają uszy szeroko otwarte u podstawy oraz skośne oczy w kształcie migdała w kolorze żółtym, zielonym bądź niebieskim, a jest to uzależnione od koloru kociaka. Kociaki norweskie nie potrzebują szczególnych warunków lokalowych oraz nie mają specjalnych wymagań. Musimy im po prostu zapewnić odpowiednio dużo miłości i przytulania oraz jedzenia.
Koty norweskie leśne z wielką ochotą wychodzą na dwór, a im jest zimniej, tym lepiej się czują. W momencie gdy na dworze leżał śnieg i panowały temperatury w okolicach – 20 stopni kociaki z wielką ochotą wychodziły na spacery. Inaczej sprawa ma się z wysokimi temperaturami. Jest im w tym futrze za ciepło, a co za tym idzie latem zamiast spędzać czas na dworze, zdecydowanie bardziej lubią rozkładać się na podłodze w chłodniejszych pomieszczeniach. Mimo to, iż mają dwuwarstwowe futro, które zabezpiecza je przed deszczem, nie lubią wychodzić na dwór podczas deszczu (widzę to po swoich kotach). Hodowcy nie są zwolennikami wypuszczania kotów na dwór (chodzi mi o koty mieszkające w domkach jednorodzinnych), co niektórym trudno jest zrozumieć.
Koty norweskie postrzegane są za drugą największą rasę zaraz po maine coonach. Waga dorosłych kotek waha się pomiędzy 3,5 a 5,5 kg, w zależności od genetyki kota. Występują również kotki drobne, po drobnych rodzicach. Wiadomo, iż jeżeli kocur jest duży oraz kotka również, to kociaki będą większe. Kocury potrafią osiągnąć wagę nawet do 10 kg. Koty kastrowane są zazwyczaj większe oraz niestety bardziej otłuszczone, powodem tego jest zmiana profilu hormonalnego takiego kota. Są też bardziej ofutrzone oraz wyglądają jak duże, puszyste kule. Masa kota nie ma wpływu na jego skoczność bądź warunki fizyczne. Takie koty są ciężkie, ale również bardzo muskularne. Mają długie ciało oraz łapy i szeroko zbudowaną klatkę piersiową. Przednie łapy są szeroko rozstawione natomiast tylne kończyny – dłuższe, co prowadzi to do tego, iż Norwegi są bardzo skoczne.
Występuję jedna, specyficzna choroba dla tej rasy. Jest to choroba spichrzeniowa glikogenu typu IV. Jej przyczyną jest nieprawidłowy metabolizm glukozy. Glikogen odkłada się w komórkach mięśniowych, nerwowych, oraz w komórkach wątroby. Kociaki które są zarażone wyżej omówionym schorzeniem niestety rodzą się martwe bądź umierają tuż po porodzie. U tych, którym uda się przeżyć, w wieku mniej więcej 5-6 miesięcy, pojawiają się zwyrodnienia mięśniowo-nerwowe co prowadzi do ich śmierci. Skutkiem tego, tak prowadzimy hodowlę, aby kotów będących nosicielami tej choroby (co się czasami zdarza), nie łączyć wraz ze zdrowymi. Badanie na obecność choroby spichrzeniowej jest z założenia niezbędne przy wydawaniu rodowodów kotom tej rasy.
Koty norweskie leśne nie wymagają tak naprawdę specjalnej pielęgnacji. Są to koty długowłose oraz trzeba je czesać, podobnie jak wszystkie inne rasy kotów. Nie należy jednak przesadzać, ponieważ włos się przyzwyczaja do czesania a skóra łatwiej go oddaje. Wystarczy raz w tygodniu, aby usunąć martwy włos. Dzięki temu kot nie będzie się zbytnio wylizywał. Wylizywanie futra powoduje odkładanie się kuli włosowych w przewodzie pokarmowym, a jest to droga do wielu różnych problemów zdrowotnych. Zdecydowanie inna sprawą jest przygotowywanie kotów do wystaw. W takim przypadku mamy do dyspozycji całą gamę środków do pielęgnacji, począwszy od szamponów, pudrów sypkich, pudrów w sprayu czy też w płynie.

lek. wet. Marta Ambroziak Dogru
Gabinet weterynaryjny Pupil Piastów

Więcej na www.portalzdrowiapsaikota.pl

свернуть