Պատարագիչ՝ Տեր Խորեն քահանա Մարուքյան
Գալիլիա հասնելու երրորդ օրը Կանա քաղաքում հարսանիք կար։ Եւ Յիսուսի մայրը այնտեղ էր։ Հարսանիքի հրաւիրուեցին նաեւ Յիսուս եւ իր աշակերտները։ Եւ երբ գինին պակասեց, մայրը Յիսուսին ասաց. «Գինի չունեն»։ Եւ Յիսուս նրան ասաց. «Ի՞նչ ես ուզում ինձնից, ո՛վ կին, իմ ժամանակը դեռ չի հասել»։ Նրա մայրը սպասաւորներին ասաց. «Ինչ որ ձեզ ասի, արէ՛ք»։ Այնտեղ կային քարէ վեց թակոյկներ՝ հրեաների սովորութեան համաձայն մաքրուելու համար. նրանցից իւրաքանչիւրը շուրջ հարիւր լիտր տարողութիւն ունէր։ Յիսուս նրանց ասաց. «Լցրէ՛ք այդ թակոյկները ջրով»։ Եւ լցրին բերնէբերան։ Եւ ասաց նրանց. «Հիմա վերցրէ՛ք եւ տարէ՛ք սեղանապետին»։ Եւ նրանք տարան։ Եւ երբ սեղանապետը ճաշակեց գինի դարձած ջուրը ու չէր իմանում, թէ որտեղից է (բայց սպասաւորները, որոնք ջուր լցրին, գիտէին), խօսեց փեսայի հետ ու ասաց. «Ամէն մարդ նախ ընտիր գինին է մատուցում, եւ երբ հարբած են, այն ժամանակ՝ վատը։ Իսկ դու ընտիր գինին մինչեւ հիմա պահել ես»։ Յիսուս այս առաջին նշանն արեց Գալիլիայի Կանա քաղաքում որպէս սկիզբը նշանների եւ յայտնեց իր փառքը, ու նրա աշակերտները հաւատացին նրան։ (Հովհաննես 2.1-11)

Այստեղ պետք է ուշադրություն դարձնել այն բանի վրա, թե որտեղի՞ց Նրա Մոր մոտ ծագեց իր Որդու մեծության մասին միտքը: Մինչ այդ Նա դեռ ոչ մի հրաշք չէր գործել, ավետարանում ասվում է. «Հիսուսն Իր այս առաջին հրաշքը կատարեց Գալիլեայի Կանա քաղաքում» (Հովհաննես 2.11): Եթե որևէ մեկն ասի. «Այստեղ չկան անհրաժեշտ ապացույցներ, թե Կանայի հրաշքն առաջինն էր, որ կատարեց Հիսուս և որպես հիմնավորում ավելացնի՝ «Գալիլեայի Կանան» ցույց է տալիս միայն, որ այդ հրաշքը Կանայում էր առաջինը և ոչ ընդհանրապես Նրա հրաշքներից առաջինը: Հավանաբար, Քրիստոս մինչ այդ ուրիշ տեղերում էլ է հրաշքներ գործել»:

Փրկչի պատասխանը մերժում չէր Իր Մորը: Մարդուն ոչ մի օգուտ չի բերի այն, եթե նա ունենա առաքինի և պատվավոր հայր, եղբայր կամ որդի, սակայն ինքը հեռու լինի նրանց առաքինություններից: Երբ Մայրը Հիսուսին ասաց, որ գինի չկա, Քրիստոս պատասխանեց. «Մա´յր, մե´զ ինչ, Իմ ժամանակը դեռ չի հասել»: Այդ կերպ Նա ցանկանում էր ցույց տալ, որ ամեն ինչ անում է իր ժամանակին և ոչ հանկարծակի, քանի որ այստեղից կարող էին առաջ գալ խառնաշփոթություն և անկանոնություն: Նա է սահմանել ժամանակների կարգավորությունը, Նա է այդ ամենի ստեղծիչը:

Բայց Հովհաննես ավետարանիչը, մեջբերելով Քրիստոսի խոսքերը՝ Իմ ժամանակը դեռ չի հասել, ցույց է տալիս, որ այդ ժամանակ Նա դեռ բոլորին հայտնի չէր և չուներ աշակերտների խումբ: Նրան հետևում էր միայն Անդրեասը, նրա հետ Փիլիպոսը, և նրանցից բացի ուրիշ ոչ ոք: Եվ նրանք նույնպես չէին ճանաչում Նրան ինչպես հարկն է, ոչ Իր Մայրը, ոչ եղբայրները: Շատ հրաշքներից հետո միայն ավետարանիչը հիշատակում է Նրա եղբայրներին. «Արդարև, Նրա եղբայրներն իսկ դեռևս չէին հավատացել Նրան» (Հովհաննես 7.5): Նրան չէին ճանաչում նաև հարսանիքին ներկա գտնվողները: Հակառակ դեպքում նրանք կարիքի մեջ կդիմեին Քրիստոին խնդրանքով:

Այստեղից սովորում ենք, որ եթե անգամ մենք անարժան ենք, սակայն անդադար աղոթքներով կարող ենք դառնալ արժանի՝ ստանալու մեր խնդրանքը: Այդ պատճառով էլ Մայրը հույս ուներ և սպասավորներին բերեց հենց այդ նպատակով, որպեսզի խնդրանքը լինի մեծ թվով մարդկանց կողմից. ապա ավելացրեց. «Նա ինչ որ ասի, արե´ք»: Մարիամը գիտեր, որ Նա հրաժարվեց ոչ թե անկարողությունից, այլ խոնարհությունից և նրա համար, որպեսզի այն մտայնությունը չլինի, թե Նա շտապում է հրաշագործել:

Հրեական ծիսական մաքրության սովորույթի համաձայն, այնտեղ կային քարե վեց կարասներ, որոնցից յուրաքանչյուրն ութսունից հարյուր լիտր տարողություն ուներ: Հիսուսն ասաց սպասավորներին. «Այդ կարասները ջրով լցրե´ք»: Ավետարանիչը հենց այնպես չի նշում՝ «հրեական մաքրության համաձայն», այլ նրա համար, որ անհավատներից որևէ մեկը չկասկածի, թե կարասների մեջ գինու մնացորդ կար, և երբ ջուրը լցվեց խառնվեց դրա հետ, ապա ստացվեց թույլ գինի: Քրիստոս Ինքը ջուրը չլցրեց, այլ սպասավորներին ասաց, որպեսզի նրանք լինեին հրաշքի վկաները:

Գուցե մի քանիսը համարձակվեն ասել. «Այնտեղ հարբած մարդիկ էին հավաքված, գինին գնահատողների համի զգացողությունը այն չէր արդեն, և նրանք ի վիճակի չէին ո´չ հասկանալու, ո´չ դատելու, թե ի՞նչ էր այդտեղ կատարվում: Նրանք չէին կարող որոշել ջուր էր, թե գինի, քանի որ հարբած էին»: Բայց ավետարանիչը ցրում է այդ կասկածը ևս: Նա նշում է, որ ոչ թե հյուրերն էին իրադարձության մասին կարծիք հայտնում, այլ սեղանապետը, որ սթափ էր և դեռ ոչինչ չէր խմել: Այդ պատճառով էլ հրաշքի վկայության համար Քրիստոս օգտագործեց սեղանապետի սթափ զգացումը: Նա չասաց՝ տարեք գինին և տվեք մյուսներին, այլ ասաց՝ տարեք և սեղանապետին տվեք: Սեղանապետը համտես արեց գինու փոխված ջուրը, բայց չիմացավ, թե որտեղից էր. թեև սպասավորները, որոնք լցրել էին ջուրը գիտեին այդ: Այն ժամանակ սեղանապետը կանչեց փեսային: Ինչո՞ւ նա չկանչեց սպասավորներին:

Այդ կերպ կբացահայտվեր հրաշքը: Պատճառն այն էր, որ Ինքը Քրիստոս չբացահայտեց հրաշքը, քանի որ ցանկանում էր, որ Իր զորությունը ճանաչվի ոչ միանգամից, այլ՝ կամաց-կամաց: Իսկ որ ջուրը իրապես փոխվել էր ամենալավ գինու, այդ մասին կարող էին վկայել ոչ միայն սպասավորները, այլ սեղանապետը և փեսան, և որ դա արեց Քրիստոս, այդ մասին կարող էին վկայել ջուրը լցնող սպասավորները:
Աղբյուրը՝ www.holytrinity.am
#ՏերԽորեն, #Դավթաշենիեկեղեցի, #սուրբպատարագ, #DivineLiturgy, #սրբոցնահատակաց, #Կանա

свернуть