şeir: İlqar Kamil
səs: Xəzər Süleymanlı
piano: Vüsal Namazlı

Qara meymuna dönmüş məhlə uşaqları
çayda çimməkdən doymayanda
əlində heyva çubuğu ustufca gələn
analarının səsini duymayanda...
Günəş batanda yavaş-yavaş,
bulduların arxasına çəkilib, yerlə gizlənpac oynayanda
Səni axtarasım gəlir
Bilirsənmi?

Səma mavi eynəyini taxanda,
Havada payız ətri qoxanda,
Soyuq oktyabr küləyi ağacları yıxanda üst-üstə, edəndə qol-boyun
Ağuşum üşüyür ən çox...
Gəlirsənmi?

Yağış altda yuyulanda kirlənmiş torpaqlar
qopanda tufanlar, sınanda budaqlar,
yorulanda ayaqlar
yolar yarımçıq qalanda,
Buludlar küləyi bəhanə edib birbirinə çırpılanda
ildırımlar çaxanda
Və nəhayət günəş çıxanda şiddətli yağmurların ardından
təbiət qımışanda
Mən də oturub köhnə daxmamda
dəli-dəli sənin təbəssümünü darıxıram
Gülürsənmi?

Qəfil ağırlığını çiynimə salan xallı kəpənək də,
pəncərəmin ağzında dayanan boynubükük çiçək də
möhtac olduğum bu bir tikə çörək də
həyətimizdəki təndir də
kəndir də,
sakinsiz yelləncək də
lap elə əlimi üstünə qoyduğum, bax, bu ürək də
səndən danışır mənə
dönə-dönə...

Axşam-axşam azan çəkən
müəzzinin sözündə də sən varsan,
xətamda da sən varsan,
düzümdə də sən varsan,
Anamın o kövrək-kövrək baş qoyduğum
dizində də sən varsan,
...Sən, varsan!

Bilmirəm ki...
Səmadan səssiz-səmirsiz enən
quşbaşı yağan qarmı deyim,
navalçalardan süzülərkən donan sularmı deyim...
eh gülüm, çox haşiyəyə çıxdım,
eşitməyə cəsarətin varmı deyim: Mən sənin üçün ölürəm!

#xezersüleymanli #ilqarkamil #xəzərsüleymanlı

свернуть