در ۱۷ خرداد ۱۳۳۸ با برپایی آیینی با شكوه، از تندیس ابوالقاسم فردوسی در میدان فردوسی شهر تهران پرده‌برداری شد. این تندیس دومین تندیس فردوسی و سازنده‌ی آن استاد میرحسن ارژنگ‌نژاد بود. این تندیس ۱۲ سال در میدان فردوسی تهران نصب بود و همزمان با آماده شدن تندیس ابوالحسن صدیقی به مشهد منتقل شده و در میدان فردوسی مشهد تا به امروز نصب است. نخستین تندیس فردوسی در میدان فردوسی را تندیس‌ساز نامی هندی، «راس بهادر ماترا» ساخته‌است. این تندیس ۲ متر طول و بیش از ۵ تن وزن دارد و در سال ۱۳۱۹ ساخته شد ولی به دلایل گوناگون همچون جنگ جهانی دوم این تندیس با دیرکرد به ایران رسید. سرانجام پس از دشواری‌های فراوان در سال ۱۳۲۴ همزمان با جشن مهرگان در میدان فردوسی تهران نصب شد. این تندیس در سال ۱۳۳۸ از میدان پایین آورده شد و اکنون در برابر دانشکده ادبیات دانشگاه تهران نصب شده است. ساخت سومین تندیس فردوسی در میدان فردوسی، ازسوی پدر مجسمه‌سازی نوین ایران، استاد «ابوالحسین صدیقی» انجام شد. ساخت این مجسمه در اواخر دهه ۴۰ و از سوی انجمن آثار ملی به استاد ابوالحسن‌خان صدیقی پیشنهاد شد. استاد صدیقی در آن زمان در کشور ایتالیا به سر می‌برد. ساخت این تندیس در سال ۱۳۴۸ به پایان رسید و سال ۱۳۴۹ به تهران رسید و فریدون صدیقی پسر استاد صدیقی پس از یک سال در انبار بودن؛ تندیس را در میدان نصب کرد؛ این تندیس ۵ مهر ۱۳۵۰ در آیینی رسمی رونمایی شد. تردید نیست که فردوسی بیش از هركس دیگر به ایران و ایرانی خدمت بی دریغ كرده است. فرق فردوسی با دیگر ایراندوستان بنام، در این بوده است كه بدون چشمداشت عُمر خود را وقف خدمت به وطن و زبان فارسی كرد. او بسال ۱۰۲۰ میلادی در توس درگذشت و ایرانیان هر روز كه می‌گذرد بیشتر به بزرگی و شکوه فردوسی و خدمات بی‌دریغ فردوسی می‌شوند.
