ابراهیم رئیسیِ ۶۱ ساله که این روزها برای دومین بار خود را نامزد انتخابات ریاست جمهوری ایران کرده است، در سیاست ایران جایگاه نامشخصی دارد. او بیست ساله بود که وارد دستگاه قضا شد و تا به امروز، به جز زمانی کوتاه که عهدهدار تولیت آستان قدس رضوی بود، در این دستگاه مشغول به کار است.
بنابراین تصویری که اغلب از او ارائه شده، تصویر یک قاضی انقلابی است که احکامش، مخالفان حکومت و مفسدان اقتصادی را در بر گرفته است. در نهایت چهرهای که از او نمایان است، چهره یک قاضی قاطع است نه یک سیاستمدار.
اما نکته مهم در این است که ابراهیم رئیسی در سالهای گذشته، رفتاری از خود بروز داده که بیش از اینکه قضایی باشد، سیاسی است. او رقیب سیاسی است ولی این امر چنان زیر سایه عملکرد قضاییاش قرار میگیرد که گاهی اوقات فراموش میشود.
در هر حال نگاه به «پدیده ابراهیم رئیسی» را تنها نمیتوان به سابقه پررنگ قضاییاش معطوف کرد و از سایر جنبههای زندگی او گذشت. او متعلق به آن گروه از جوانان مسلمانی بود که پس از پیروزی انقلاب در ایران در سال ۱۳۵۷ با برداشت تازهای از حکومتداری، انتظار داشتند با ورود به عرصه کار قضایی، وظیفه تثبیت نظام جدید سیاسی را برعهده گیرند.
