Anoreksja i bulimia to choroby, które nie mogą współwystępować w tym samym czasie. W większości przypadków diagnozuje się jedną z nich, chyba że występujące zaburzenie nie jest na tyle specyficzne, aby jego objawy były zgodne z kryteriami diagnozy. Ogólnie błędnie się uważa, że bulimię od anoreksji odróżnia występowanie napadów objadania się oraz zmuszania się do wymiotów. To przekonanie jest nieprawdziwe, gdyż oba te zaburzenia mają taki sam rdzeń – a jest to nadmierna koncentracja na własnej figurze, wadze a także próby kontrolowania ich oraz zmian wyglądu swojego ciała.
W przypadku zarówno anoreksji, jak i bulimii, osoby chore stosować mogą bardzo różne sposoby, które będą miały na celu obniżenie wagi. Z jednej strony mogą to być restrykcyjne diety, z drugiej zaś zachowania kompensacyjne, tj. wymioty, stosowanie środków moczopędnych, przeczyszczających oraz nadmiernych ćwiczeń. Takim najważniejszym elementem, który odróżnia anoreksję od bulimii jest właśnie waga. W przypadku anoreksji zawsze jest to waga minimum 15% poniżej normy, w przypadku bulimii natomiast waga ulega okresowym wahaniom, może występować lekka nadwaga, bądź niedowaga. Wyróżniamy 2 typy anoreksji: przeczyszczający i restrykcyjny. Niejednokrotnie ten typ przeczyszczający jest właśnie mylony z bulimią, gdyż przy anoreksji przeczyszczającej mogą również występować wymioty. Restrykcyjny typ anoreksji charakteryzuje się zaś próbami obniżenia wagi wyłącznie przy pomocy restrykcyjnych diet. Zaburzenia odżywiania można na szczęście wyleczyć, możemy podejmować próby uporania się z nimi. Taką bardzo dobrą metodą leczenia jest tutaj terapia poznawczo-behawioralna. W większości przypadków jest ona skuteczna i przynosi chorym pacjentom dość dużą ulgę, a także poprawę stanu zdrowia. Niestety leczenie tych zaburzeń odżywiania jest skomplikowane, gdyż pacjenci zgłaszają się po pomoc zazwyczaj już w późnym stadium choroby. Te wcześniejsze zachowania często są niezauważane przez rodzinę, bądź jeśli są zauważane, to wtedy pacjenci zaprzeczają wszystkiemu i uważają, że nie jest to nic groźnego. Brak motywacji u pacjentów, którzy cierpią na zaburzenia odżywiania, często jest czynnikiem, który utrudnia proces leczenia. Terapia w tym przypadku wymaga kompleksowego podejścia, tzn. leczenia od strony psychologicznej, ale i opieki innych specjalistów - psychiatrzy, specjaliści zajmujący się hormonami, czy leczeniem układu pokarmowego. Wyniszczenie organizmu, które pojawia się przy zaburzeniach odżywiania jest duże i może zagrażać zdrowiu, a także życiu osoby chorej.

mgr Jagoda Zajączkowska – psycholog, psychoterapeuta, coach
www.pogoda-ducha.pl

Więcej w Portalu Zdrowia Dziecka - www.portalzdrowiadziecka.pl
#portalzdrowiadziecka.pl
pytania wysyłaj na adres pytania@portalzdrowiadziecka.pl

свернуть