Απ' της φτιάξης μας τα λάθια
Απο τις στάγονες της βροχής που χτυπάνε
πάνω στο τζάμι και σαν δάκρυα κυλάνε
άρχισαν τα όμορφα μου κι έφτιαξα κανόνα
κάθε που βρέχει να γυρνώ πίσω σε εκείνο τον χειμώνα.
Που έχει μαγιά απο το βοριά και γκρίζο χρώμα στη θωριά
χύνεται απόξω ξεχειλίζει κι η καρδιά
βάζει νερά το ποίημα μου και γίνεται κομμάτια
στου χρόνου τη φορά στης θύμησης τα αυλάκια.
Κάτι φορές σα σήμερα που έχει η νύχτα στόμα
κάθε στάλλα που πέφτει με τρύπα σα βελόνα
μου κεντάει στο χέρι τα μισεμένα μου λόγια
με εκείνα πλήγωσα άθελα και θελημένα μου ξόρκια.
Μουσκεμένα τα μουρμούρητα περνάει η ώρα
και λίγο-λίγο με ξεπλένει απο την πίσσα η μπόρα
γεμώνει η γη με γέλια και πισώγυρίσματα
χνάρια στο χώμα τα βρόχινα αγγίγματα.
Φτιάχνουν στην ρίζα μου στριφτό μονοπάτι
να βρει το σπλάχνο μου το χιλιοστό που λείπει κομμάτι
μιας και ήρθε μεσα στη βρόχη μέρα μαγιάτικη ζεστή
πράγμα παράξενο και μάγικο και μύστικο μαζι.
Με κυνηγά σαν ευχή,κρατάω μια ανάσα την αυγή
να ακούσω θέλω καθαρά κάθε σταγόνα στιγμή
απ'τη ζωή μου-μια χάρη μονο αν θα γίνει
να χτυπώ τον ουρανό και με βροχή να μ'ανοίγει.....
Χιλιοτραγούδιστη βροχή μου κράτα κι άλλο
τέτοιες στιγμες συναντάω την φρονιμάδα μου
έτσι βοήθαμε κι άποψε να τη βγάλω
που φέρνω θύμησες ξανά απο τη φρεσκάδα μου.
Χιλιοτραγούδιστη βροχή μου κάνε σώμα
τα χαμένα όνειρα μας με τους γκρίζους ουρανούς
καν'το απόψε που η νύχτα έχει στόμα
κι εσύ σκιά μου βαλ'το όταν βρέχει να το ακούς.....
Βροχή με αέρα-ωραία μέρα
βουβή ομίχλη-πέρα ως πέρα
Στριμώγμενα μαύρα σύννεφα για προσκεφάλι
βγαίνω να κλέψω μυρωδιές χαρά μεγάλη
ήχοι κι εικόνες μου ζητάνε να φιλιώσουμε
και να αρνηθούμε στο χρόνο να μεγαλώσουμε.
Της ζωής μου να σκεπάσω όλα τ'αράθυμα ταίρια
με μια χούφτα βρεγμένο χώμα που'χω στα χέρια
τέτοιες στιγμές συναντάω την φρονιμάδα μου
και φέρνω θύμισες απ΄την κοιλάδα μου.
Κάθε στάλλα που αγγίζει την χοντρόκοπια μου
κλέβει οργή απ'το σεντούκι της καρδιάς μου
κι απ'το κομπόδεμα του μίσους μ'αλαφρώνει
πιάνω τις ρίζες μου ξάνα και με γειώνει.
Από βροχή είναι κανωμένο τελικά το ριζικό μου
και σε βροχή έψαχνα το λαβωμένο ξωτικό μου
οι πίμες μου σαν καταιγίδα απρόσμενη
κι η συννεφοσκιά σαν λούπα μου μονότονη.
Με βροχή αντάμωσα του μάγου το φράγμα
και με κοινώνησε με της φωτιάς το νάμα
της δροσιάς μου τα βρόχινα αγγίγματα
στις στρωματσάδες κάτω απο τα μηχανήματα.
Στη βροχή μου βγαίνει όλο το καλοκάρδισμα
κι όπου φτάνει σαν δάκρυα μάφήνω χάρισμα
μα εσύ αν κρύβεσαι από γκρίζους ουρανούς
κανε μου την χάρη βαλ'το όταν βρέχει να το ακούς.......
