Νομίζω πως αν η απεραθίτικη λαϊκή μούσα υιοθετούσε παρόμοιο τρόπο δομής και συγκρότησης του οκτασύλλαβου δίστιχου τραγουδιού, παραθέτοντας εκάστοτε περισσότερα του ενός κοτσάκια πάνω σε ένα συγκεκριμένο θέμα, θα πετύχαινε δυο πράγματα· θα απέφευγε αφ’ ενός τη νοηματική πενία και ρηχότητα του ενός και μόνο δίστιχου τραγουδιού, και θα μπορούσε αφ’ ετέρου να δώσει ποιητικό λόγο υψηλών αξιώσεων, εφάμιλλο του «Δεντρολίβανου» της λαϊκής ποιήτριας του χωριού μας Παρασκευούλας Μπαρδάνη-Κόρσου, [...]. Η ποιήτρια του «Δεντρολίβανου» απέδειξε ότι το οκτασύλλαβο δίστιχο τραγούδι (δηλαδή το κοτσάκι) έχει δυνατότητες υψηλής καλλιτεχνικής εκφράσεως ανάλογες εκείνων του δεκαπεντασύλλαβου δίστιχου τραγουδιού. Αυτή η μινιατούρα των δεκαοχτώ συλλαβών, που τις περισσότερες φορές προσφέρεται εις το να εκφράσει ασήμαντα και μεμονωμένα περιστατικά της καθημερινότητας, καταδεικνύει πως, αν ως άλλος κόκκος σιταριού τύχει να πέσει σε γόνιμη γη μιας ιδιοφυούς καλλιτεχνικής ψυχής τότε βλαστάνουν ολόμεστα ποιητικά στάχυα υψηλής καλλιτεχνικής αξίας παρόμοια εκείνων του «Δεντρολίβανου».
Το τραγούδι αυτό αποδεικνύει πως το οκτασύλλαβο δίστιχο κοτσάκι έχει τη δυνατότητα να δώσει ποιητικό λόγο αξιώσεων, αρκεί οι ταλαντούχοι λαϊκοί ποιητές της Απειράνθου να το χρησιμοποιήσουν προκειμένου να εκφράσουν νοηματικούς πυρήνες που άπτονται διαχρονικών θεμάτων και προβληματισμών, [...]. Τότε σίγουρα θα δούμε ν’ αναφύονται τραγούδια εφάμιλλα του «Δεντρολίβανου» της Παρασκευούλας Μπαρδάνη-Κόρσου, το οποίο παραθέτομε και σχολιάζομε στη συνέχεια:

Δυο χρόνια είναι που ‘λειψα / κι ο δεντρολίβανος διψά.

Καμένε δεντρολίβανε / κανείς νερό δε σου ‘βανε.

Σε φίλο σ’ άφησα πιστό / μα σε ‘φηκε-ν-απότιστο.

Κι απάνω που ‘ρχεψες ν’ αθείς / σε ‘φήκασι να μαραθείς.

Κι είπετε με το ‘ιασεμί / ας ξεραθούμε ταδεμή.

Κανείς δε σου ‘βανε νερό / κι ήρθα και σε ‘βρηκα ξερό.

Στα κοτσάκια του «Δεντρολίβανου» δόθηκε αυτή η διάταξη, σύμφωνα με τη φυσική και λογική αναγκαιότητα των εννοιών τους. [...] Σ’ αυτό το τραγούδι ενυπάρχει και η απαρνημένη αγαπητικιά και το προδωμένο παλληκάρι, και ο ξενιτεμένος και ο εγκαταλελειμμένος και η ορφάνεια και η φτώχια, και ο φυλακισμένος και όλοι οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, οι ταπεινοί και καταφρονεμένοι, οι ανίατοι και περιθωριοποιημένοι. [...]

–Στέφανος Ματθαίου Πολυκρέτης: Η Απείρανθος Νάξου Μέσα απ’ τα Τραγούδια του Λαού της

свернуть