هجدهم مهرماه سال 94، شبی که «حبیب» 6 سال پس از بازگشت به ایران، با حضور در سومین جشن سالانه «موسیقی ما» برای نخستین بار پس از انقلاب اسلامی در یک برنامه رسمی در سرزمین مادری‌اش روی استیج رفت و حرف زد، کسی فکر نمی‌کرد که این «اولین» حضور تبدیل به «آخرین» شود و او دیگر مجال پیدا نکند روی صحنه پای بگذارد.

حبیب در سخنان چند دقیقه‌ای‌اش حرفهایی زد که امروز -روز فوتش- بیشتر از قبل تلخ و تکان‌دهنده است. «مرد تنهای شب» که شش سال شب و روزش را با حسرت و امید بازگشت به صحنه سپری کرده بود، با اشاره به حضور در ردیف اول تالار وحدت و در کنار بزرگان موسیقی ایران، گفت: «من این لیاقت را ندارم که در ردیف جلو بنشینم. خیلی مانده تا بتوانم در صف جلو جایگاه داشته باشم. ترجیح می‌دهم همیشه در آخر باشم. خوشحالم که برای اولین بار بعد از شش سال سکوت می‌توانم صحبت کنم.»

اولین و آخرین سخنان حبیب در تنها مراسم رسمی‌ای که پس از بازگشت به ایران در آن حضور یافت را از «تماشاخانه» مشاهده و دانلود کنید.

[ Ссылка ]
#حبیب

свернуть