Πιστεύω πως, ο κόσμος γύρω μου είναι ασφυχτικός
κι από μικρός, παλεύω να βρω λύσεις διαρκώς
δεν ξέρω τι και το γιατί τα πράγματα μια μέρα άλλαξαν σιωπή
μια γεύση από παρακμή, μένοντας πάντοτε πιστοί στη συντριβή
της εξαθλίωσης το φόντο επικρατεί
τι να μας πουν γονείς και φίλοι απ' την απ' έξω
όσα αντέξεις αδερφέ μου κι όσα αντέξω
ίσως σήμερα να πέσω να μη την παλέψω
πάλι μάχη για να βγω απ' το χάλι
πανικός κάθε συναίσθημα αγνό να κρατηθεί αποτυγχάνει
ρωτάς γιατί
τα θέλαν και τα πάθαν οι μικροί
στη πόλη μόνος σαν αδέσποτο σκυλί
ν' αναζητώ τροφή και πόση μία τελευταία δόση
τη ψυχή μου να λυτρώσει
φύγαν τόσοι μα δεν βάλαμε μυαλό και καρτερούμε άλλη μια πτώση
θα το κόψεις ρε μαλάκα η θα σε κόψει
δεν αντέχω άλλη απώλεια και κλάματα
ζωές να σβήνουνε κορμιά κάτω από χώματα νεκρά οράματα
λίγη συμπόνια θέλω λίγη αγάπη λίγο χρώμα για να βγω απ' το πιόμα
παγωμένος, άγαλμα κι ο νους μου λιώμα καρμανιόλα
Αθήνα κέντρο μόνο βρώμα και κατάντια
αλλοτρίωσης κουμάντα
κόρες δράματα καρφί και στη στροφή ο χάρος να μας περιμένει
νικητές και ηττημένοι της γης οι κολασμένοι χρόνια παραμυθιασμένοι
βήμα απ' τ' άπειρο στο τίποτα
στιγμές και πρόσωπα όλα καχύποπτα
γυρνώ στο τώρα και στο ύστερα
τα χρόνια μου μετράν αντίστροφα
λιγόστεψε η ζωή μου
χαιρετίσματα σε φίλους και εχθρούς που γνώρισα στη θολωμένη διαδρομή μου...
που γνώρισα στη θολωμένη διαδρομή μου...
Ρωτάς γιατί, κώδικας 5 και 42...

свернуть