Ο συγγραφέας Βλάσης Γ. Ρασσιάς αναλύει την έννοια της Παράδοσης μέσα στο βιβλίο του «EΘΝΟΣ, ΕΘΝΙΣΜΟΣ, ΕΘΝΟΚΡΑΤΟΣ, ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ (Περιήγηση Δώδεκα Σημείων Σε Ένα Πολύ Παρεξηγημένο Αντικείμενο)», 2η έκδοση, Οκτώβριος 2006, εκδόσεις «Ανοιχτή Πόλη».
« ...Ο όρος «Παράδοση» δεν έχει τίποτε να κάνει με αυτό που λέμε «τοπικό χρώμα» ή «φολκλόρ», όπως δεν έχει να κάνει και με τα διάφορα ανά τόπους έθιμα που καταγράφουν οι λαογράφοι μελετητές. Η Παράδοση έχει να κάνει με την προέλευση και την μεταβίβαση μέσα από τους αιώνες, ενός πλέγματος εννοιών, οπτικών γωνιών και αντιλήψεων που βοηθούν τον άνθρωπο - οργανικό μέλος τής κάθε συγκεκριμένης Παράδοσης, να ερμηνεύσει με πολύ συγκεκριμένο τρόπο τον εαυτό του και το φυσικό και ηθικό περιβάλλον του. Η Παράδοση είναι τρόπος θέασης και γνώση που μεταδίδεται από γενεά σε γενεά, περνάει μέσα από τα φίλτρα των κοινωνικών και ηθικών διαφοροποιήσεων και άρα φθάνει στους εκάστοτε κοινωνούς της πάντοτε ορθή και σεβαστή. Ενσαρκώνει μία εσωτερική γνώση που συνυπάρχει αρμονικά με την ζωή σε κάθε της επίπεδο, προσωπικό, συλλογικό, πολιτικό, είναι καθολική μετάδοση και καθολικό βίωμα, αφού το μόνο που ουσιαστικά διαφοροποιείται στον κάθε κοινωνό της είναι μόνο το μέγεθος και η ποιότητα αυτής της μετάδοσης - βιώματος. Η Παράδοση τέλος, είναι πάντοτε αντικειμενική (σε αντιδιαστολή προς την υποκειμενική, ατομική αντίληψη και θέση) και επίσης πατροπαράδοτη και εθνική και ποτέ δεν επιβάλλεται από ένα «έθνος» επάνω σε άλλο, ούτε υπάρχει Παράδοση που μοιράζεται σε περισσότερα του ενός «έθνη». Δεν υπάρχει συνεπώς «χριστιανική» ή «μωαμεθανική» Παράδοση, αφού είναι σαφές ότι ένας τέτοιος όρος μάς σέρνει σε ένα χονδροειδές οξύμωρο σχήμα (αποδοχή δύο αντι-Παραδόσεων, που απαιτούν την... κατάργηση όλων των Παραδόσεων καθώς και οποιουδήποτε άλλου στοιχείου παραδοσιακότητας, δηλαδή Εθνισμού)».
