علم زندگی دانشی مستقل، اصالی و بسیار مهم است که پیش از هر دانش دیگری به عنوان دانشی پایه نیازمند تألیف و تنظیم است. این دانش اصالی بر آن است تا سلامت زندگی را رهنمود دهد؛ به‌ویژه اگر این دانش در راستای آموزه‌های دینی و هماهنگ با آن به صورت علمی و فلسفی طرح گردد. بر عالمان دینی است که شیوهٔ صحیح چگونه زیستن را به افراد جامعه آموزش دهند و «دانش زیستن» را شکوفا سازند و آن را به نام اسلام به جهانیان عرضه دارند. دانشی بسیار مهم که تاکنون مدون نشده است.

فرزندان ما از همان دوران ابتدایی لازم است در کنار آموزش زبان رسمی، مهارت‌های علم زندگی و سبک آن را بیاموزند و در هر دوره‌ای متناسب با آن، آموزش‌ها و مهارت‌های زندگی به آنان تعلیم داده شود. این علم باید از دوران ابتدایی به عنوان واحدی درسی برای دانش‌آموزان تدریس گردد تا برای خود کسب مهارت کنند. بیش‌تر گرفتاری‌های بشر امروز به سبب ناآگاهی از این علم است.

شخصیت کودک در دورهٔ خردسالی و کودکی (از تولد تا ۵ سالگی) نقش می‌بندد و مهارت‌های زندگی متناسب با تغییرات رشد و نیازمندی‌های آن در دورهٔ کودکی، نوجوانی، جوانی، میان‌سالی و پیری تدوین می‌شود. آگاهی بر علم زندگی ضرورتی پایه‌ای و ریشه‌ای در سلامت پایدار است. این رشته هم‌چنین در رشته‌های گوناگون و متناسب با شغل و حرفه‌ای نیازمند تدوین حرفه‌ای و تخصصی است و سبک زندگی هر یک از صاحبان مشاغل و حِرف را متناسب با شغل آنان تدوین می‌کند و اگر چنین شود، درصد بالایی از آمار جرم‌ها و نیز آمار طلاق و رجوع به مراکز مشاوره و روان‌شناسی و هزینه‌ای که برای مبارزه با بیماری‌ها می‌شود کاهش می‌یابد؛ زیرا علم زندگی در تمامی این امور، مهم‌ترین عامل بازدارنده و سلامت‌ساز است و چنان‌چه جایگاه این علم نادیده گرفته شود و به آن بی‌مهری گردد، بلاهای خانمان‌سوز امروزی هم‌چنان بشر را به کام مصیبت، غم، بیماری و اختلال فرو می‌برد.
آیت الله محمدرضا نکونام
منبع: دانش زندگی
#علم_زندگی#سبک_زندگی#زندگی

свернуть