Baangrachten zijn van oudsher verbonden met onze wegen. Ze stonden in voor de afvoer en de infiltratie van het wegstromend regenwater.
Steeds meer mensen kwamen wonen en werken langs deze wegen. Gaandeweg werden deze grachten open riolen. Vervolgens werd de baangracht ingebuisd en werd hij een gesloten openbaar riool. Hierdoor werd het regenwater vermengd met het afvalwater, infiltratie was bijgevolg ook niet meer mogelijk.
Het inbuizen loste ook een ruimteprobleem op. Wegen waren niet breed genoeg voor de verschillende groeiende verkeerstromen op te vangen: rijbanen, fietspaden, netwerken, bermen en grachten.
De verdere industrialisatie en nadien het groeiend milieubewustzijn noodzaakten te kiezen om regen- an afvalwater terug te gaan splitsen.
Inzichten rond waterbeheer wijzen het verder inbuizen van grachten af. Veilige fietspaden realiseren is niet altijd mogelijk in het bestaand wegenpatroon. Nutsleidingen plaatsen of vernieuwen vraagt steeds weer graaf- en herstellingswerken. Precies hierin brengt een uitweg en meteen een winwin situatie.
