ChaharShanbe Soori, one of the Iranian festivals, is held from the evening of the last Tuesday of March until midnight until the last Wednesday of the year, and is lit and marked by fire. This celebration is the first of a series of Nowruz celebrations and occasions that are held collectively in the open air by lighting fires and some other symbolic behaviors.
This celebration is one of the most important celebrations in Iran, which is held every year
ChaharShanbe Soori is celebrated with various rituals and celebrations throughout the cultural region of Iran, which have many similarities. The most important of these rituals is the gathering of thorns and debris or other burning masses and the lighting of fires, but at other times and in other places other rituals such as breaking pots, divination and fortune-telling were also common.
The main feature of ChaharShanbe Soori is lighting a fire and jumping on it on the last Wednesday of the solar year. One or two days before ChaharShanbe Soori, people go out of town to gather firewood, shrubs and the like. The fuel for Wednesday fire is sometimes supplied from agricultural wastes in the same area (for example, in the palm leaf grove or in Gilan, rice stalks). The site of the fire is the rooftop, the backyard, the village square or the city streets. Fire piles are arranged in the number of people (one, three, five or seven piles) and at a distance of several meters. The fire is lit at or after sunset, and men, women, and children jump over it and sing, "Your redness is from me, my yellowness is from you" (or, in some cities, a local poem with a similar theme). Some believe that this will protect them from disease and jaundice next year. They light the fire after the ceremony to extinguish it by themselves or extinguish it with water. In the villages of Khorasan, when jumping from the fire, they shout: "Ala bhudr blah bhudr, a thief from ten bhudr", with the intention of being safe from evil, calamity and thieves.
چهارشنبه‌سوری یکی از جشن‌های ایرانی است که از غروب آخرین سه‌شنبهٔ ماه اسفند، تا پس از نیمه‌شب تا آخرین چهارشنبهٔ سال، برگزار می‌شود و برافروختن و پریدن از روی آتش مشخصهٔ اصلی آن است. این جشن، نخستین جشن از مجموعهٔ جشن‌ها و مناسبت‌های نوروزی است که با برافروختن آتش و برخی رفتارهای نمادین دیگر، به‌صورت جمعی در فضای باز برگزار می‌شود.
این جشن از جشن‌های بسیار مهم ایران است که هر سال این آیین برگزار می‌شود
چهارشنبه‌سوری با آیین‌ها و جشن‌های متعددی در سراسر منطقه ایران فرهنگی برگزار می‌شود که دارای مشابهت‌های زیادی با هم هستند. مهمترینِ این آیین‌ها جمع‌آوری خار و خاشاک یا توده‌های سوختنیِ دیگر و افروختن آتش است، اما در بعضی زمان‌ها و بعضی نقاط آیین‌های دیگری مانند کوزه شکستن، فال گرفتن و بخت‌گشایی هم مرسوم بوده‌است.
مشخصه اصلی چهارشنبه‌سوری، برافروختن آتش و پریدن از روی آن در آخرین چهارشنبه سال خورشیدی است. یکی دو روز قبل از چهارشنبه‌سوری، مردم برای گردآوری هیزم، بوته و امثال آن به بیرون از شهر می‌روند. ماده سوختنی آتش چهارشنبه‌سوری، گاهی از ضایعات کشاورزی همان منطقه (مثلاً در خور برگ خرما یا در گیلان ساقه برنج) تأمین می‌شود. محل برافروختن آتش پشت بام، حیاط خانه، میدان روستا یا خیابان‌های شهر است. کومه‌های آتش در تعداد فرد (یک، سه، پنج یا هفت کومه) و به فاصله چند متری از هم چیده می‌شود. آتش‌افروزی در زمان غروب آفتاب یا بعد از آن انجام می‌شود و مردان، زنان، و کودکان از روی آن می‌پَرَند و «سرخی تو از من، زردی من از تو» (یا در بعضی شهرها، شعری محلی با مضمونی مشابه) می‌خوانند. برخی بر این باورند که این کار آنها را از بیماری و زردرویی در سال بعد مصون می‌کند. آتش را بعد از مراسم وامی‌گذارند تا خود به خود خاموش شود یا آن را با آب خاموش می‌کنند. در روستاهای خراسان هنگام پریدن از آتش می‌خوانند: «آلا به‌در بلا به‌در، دزدخیزا از دها به‌در»، به این نیت که از شر آل، بلا و دزد در امان بمانند.
