ΣΤΙΧΟΙ:

Περιπλανώμενες σκιές μες στην ασχήμια αυτής της πόλης
νεκρωμένα συναισθήματα και βλέμματα κενά
δεν σε νιώθω δεν σ`ακούω και ας είσαι κοντά
έβγαλε νύχια η μοναξιά και μας χαράζει τα κορμιά.
Μέσα στο κρύο,κυνηγώντας ένα αστείο κι ένα ψέμα
απο αγάπες αυταπάτες που μας βούτηξαν στο αίμα
Φανερώσου μήπως δω το λαμπερό χαμόγελό σου
μήπως σε γλυτώσω απ`τον κακό τον εαυτό σου.
Το περίσσεμα σου ψάχνω,αυτό το λίγο
αυτό που θα μου δώσει ένα λόγο να μη θέλω πια να φύγω
Ομως στο τίποτα και οι δυο παραδωμένοι,ξεχασμένοι
στης σιωπής το βούρκο παντοτινά εγκλωβισμένοι
Οι ήρωες μας πεθαμένοι και η ελπίδα μας χωλαίνει
δεν πεθένει τελευταία,ούτε ζει απλά ανασαίνει.
Σ`εναν κόσμο που φοβάται να αγαπήσει
φοβάται να μιλήσει,να γελάσει,να δακρύσει..
Να ζήσει και να δώσει μια αγκαλιά που θα κρατήσει
με το μέρος του το σύμπαν όλο να συνομωτήσει.
Αντιθέτως,τα στόματα σωπάσανε και φέτος
στον αγώνα της ζωής περιμένουμε τη λήξη
αγκαλιάσαμε το πρόβλημα,μισήσαμε τη λύση
και το χέρι που μας κράταγε σφιχτά μας έχει αφήσει
Ισως φταίμε που αφεθήκαμε και εμείς κι ακόμα κλαίμε
που οτι νιώθουμε το κρύβουμε βαθυά και δεν το λέμε
με ένα ψεύτικο χαμόγελο τη βγάλαμε φτηνά
με τη μοναξιά σουρώσαμε εδώ στα σκοτεινά
Παντοτινά,με το βλέμα καρφωμένο στο κενό
στην αβάσταχτη βαρύτητα του ηλίθιου `` εγώ``
Βρήκαμε καλή κρυψώνα στης ζωής μας το κρυφτό
μα κατέβασε τη μάσκα την αλήθεια σου να δω
Οσο για μένα που ζω με μια μεγάλη προσμονή
και φοβάμαι μη γεράσω κάνοντας υπομονή
πέφτουν μέσα στην ψυχή μου οι σταγόνες της βροχής
και πως νιώθω δεν με ρώτησε κανείς...

свернуть