تلاوت قرآن کریم- سـورۀ مبارکـــۀ فَــجــر،
با صدای دلنشین قاری مشاری بن راشد العفاسی - ترجمه روان آقای مکارم شیرازی و با صدای معنوی و پر احساس آقای کبیری...
سوره فَجْر هشتاد و نهمین سوره و از سوره‌های مکی قرآن است که در جزء سی‌ام قرار دارد. نام سوره (فجر) به معنای سپیده‌دم است. این واژه که خداوند در آیه اول به آن قسم می‌خورد، در تفسیرهای روایی به حضرت قائم(ع) تفسیر شده است.
سوره فجر با سوگند آغاز می‌شود و به سرگذشت قوم عاد، ثمود و قوم فرعون و فساد و طغیان آنان اشاره‌هایی می‌کند و می‌گوید انسان در معرض آزمایش الهی قرار دارد؛ اما عده‌ای در این آزمایش شکست می‌خورند. دلایل این شکست نیز بیان شده است.
سوره فجر به سوره امام حسین(ع) شهرت دارد و در روایات به آن امام نسبت داده شده و آمده است مقصود از «نفس مطمئنه» در آیات پایانیِ آن، امام حسین(ع) است. همچنین نقل شده است هر کس آن را در شب‌های دهگانه (ده شب اول ذی‌الحجه) تلاوت کند، خداوند او را می‌بخشد و اگر در بقیه روزها تلاوت کند، نوری در قیامت همراه او خواهد بود. سوره فجر از جمله سوره‌هایی است که بر ضریح کنونی امام حسین(ع) (نصب‌شده در سال ۱۳۹۱ش) حک شده است.
سوره امام حسین(ع)
سوره فجر به سوره امام حسین(ع) مشهور است. در روایتی از امام صادق(ع) آمده است سوره فجر، سوره امام حسین(ع) است و هر کس آن را قرائت کند، در قیامت، در بهشت با او در یک رتبه است. درباره دلیل این نامگذاری از آن حضرت پرسیدند که امام صادق(ع) فرمود: مراد از «نفس مطمئنه» [در آیه ۲۷] امام حسین(ع) است.
در تفسیر نمونه نیز آمده است: یکی از تفسیرهای «لیال عشر» (شب‌های دهگانه) ده شب آغازین محرم است و ممکن است به همین دلیل این سوره را سوره امام حسین(ع) نامیده‌اند.
مراد از شفع و وتر، و آزمایش انسان
در تفسیر البرهان، روایاتی آمده که مراد از «الشفع: جفت» را پیامبر(ص) و امام علی(ع) یا امام حسن(ع) و امام حسین(ع) و مراد از «الوتر: تک» را خداوند دانسته است. همچنین در روایتی آمده است مراد از «الفجر»، حضرت قائم(ع) است.
درباره فضیلت تلاوت سوره فجر در تفسیر مجمع البیان از پیامبر(ص) نقل شده است: هر کس سوره فجر را در شب‌های دهگانه (ده شب اول ذی‌الحجه) تلاوت کند، خداوند او را می‌بخشد و اگر در بقیه روزها تلاوت کند، نوری در قیامت همراه او خواهد بود. همچنین از امام صادق(ع) نقل شده است: «سوره فجر را در نمازهای واجب و مستحب‌تان بخوانید که سوره حسین بن علی(ع) است. هر کس آن را قرائت کند، در قیامت، در بهشت با او در یک رتبه است.
