Tá á nátt eg einsamallur standi,

stýri skútu yvir stormbart hav,

ferðast hugur mín ímót tí landi,

har hon býr, ið kærleik sín mær gav.



Og eg minnist á ta fyrstu løtu,

mánin skein á myrka bláan vág,

ja, eg minnist kossir tínar søtu

og so eygu tíni rein og blá.



Ei kann brotasjógvur tonkum forða,

ei kann náttarmyrkur ræða meg,

tú við mær í nátt ert innanborða,

eg í mínum tonkum havi teg.



Eg í besta hýri her tí standi,

stýri skútu yvir stormbart hav,

/:hugur mín hann ferðast mót tí landi,

har hon býr, ið kæreik sín mær gav.:/

свернуть