Πέτα, πέτα, χρυσόφτερη σκέψη
στης γλυκιάς μου πατρίδας τα μέρη,
κει που μύρα σκορπάει τ' αγέρι,
και η αύρα φυσά δροσερή
Του Ιορδάνη τις όχθες χαιρέτα
της Σιών τα ερείπια τα θλιβερά.
Ώ Πατρίδα γλυκειά μα χαμένη!
θύμησες ακριβές και πικρές!
Άρπα ολόχρυση των προφητών μας
γιατί μένεις βουβή ξεχασμένη;
Παρηγόρα τη δόλια ψυχή μας,
διηγήσου δόξες παλιές!
Ας ηχήσει ο θρήνος σου ως πέρα,
για μια πατρίδα που ζει στη σκλαβιά·
και μακάρι ο Κύριος δύναμη να δώσει
να κρατηθούμε ορθοί στα δεινά

свернуть