Artur Duda, "Czy istnieje potrzeba wprowadzenia perspektywy transkulturowej do polskich badań teatrologicznych i performatycznych?"
11 i 12 grudnia w Instytucie Teatralnym odbywała się konferencja naukowa „FLUCTUAT NEC MERGITUR? Czy istnieje polska szkoła historii i krytyki teatru”.
W 1913 roku Leon Schiller opublikował słynny tekst „Nowy kierunek badań teatrologicznych”. Po kilkudziesięciu latach, w 1951 roku pytał retorycznie: cóż po „historykach teatru, dla których afisz jest tylko opisem osób dramatu i ich obsadą, raport kasowy dokumentem rachuby, którzy mają pełne zaufanie do akt urzędowych i równym kredytem darzą paszkwile gazeciarskie i poważne krytyki znawców”?
W ostatnim stuleciu badacze i krytycy teatru wzbogacili dorobek humanistyki i kultury narodowej o wiele cennych opracowań, monografii i esejów teatralnych. Czy to dość, by można mówić o polskiej szkole historii i krytyki teatru? Kim byli i kim są ludzie, którzy opisują teatr? Jak mody i trendy, obowiązujące w humanistyce w przeszłości i obecnie, odciskają się na badaniach nad teatrem? Jak rysuje się przyszłość tych badań w kontekście trwającej reformy szkolnictwa wyższego i tzw. parametryzacji? Te zagadnienia podjęli uczestnicy konferencji, która zwieńczyła dwudziesty, jubileuszowy rok działalności Instytutu.
