بخشی از سخنرانی اردشیر پشنگ در دانشگاه تهران

در خاورمیانه نبایست تحت هیچ مصلحتی از جرم‌ها، جنایت‌ها و اقدامات تبه‌کارانه دولت‌ها و گروه‌ها علیه گروه‌های مختلف مردمی، هویتی، جنسبتی و.‌‌.. چشم‌پوشی کرد و به بهانه‌ی پایان یافتن آن دوران سکوت کرد!

بلکه برعکس باید مدام این جنایات را افشاگری و مورد بحث و تبادل نظر عمومی قرار داد، تا هزینه جنایت‌کردن افزایش یابد و دیگر دیکتاتورها و یا دیکتاتورهای بعدی و آتی به آسانی دست به تکرار جنایت نزنند.

به همین دلیل و عامدانه در بخش نخست سخنرانی‌‌های اخیرم در دو دانشگاه تهران و کردستان، اشاره‌ای گذرا به یک‌صدسال ظلم، تبعیض، تعریب (عربی‌سازی)، کوچ‌های اجباری و تغییر دموگرافی کُردها در سوریه توسط رژیم‌های مختلف حاکم بر این کشور کردم

فشارها علیه کُردها که بزرگ‌ترین اقلیت در سوریه بودند؛ از سال ۱۹۷۰ و حاکم شدن حزب فاشیست بعث یعنی در دوران دو دیکتاتور بدنام و جنایت‌کار سوری حافظ اسد و پسرش بشار اسد بسیار بیش از پیش شد به نحوی که علاوه بر ممنوع بودن صحبت به زبان کُردی و اخراج شدن هزاران نفر از شهروندان کُرد از مراکز اداری و کاری، حتی بیان "کُرد بودن" تبدیل به جرم شد.

در دوران بشار اسد حتی چندین بار به مراسم برگزاری جشن نوروز توسط کُردها حمله شد و ده‌ها نفر به همین علت کشته و صدها نفر بازداشت و روانه زندان‌های مخوف همچون صیدیانا شدند.

در این دوران بیش از نیم‌میلیون نفر از شهروندان کُرد حتی از داشتن شناسنامه و اوراق شناسایی محروم شدند و این محرومیت تا سال ۲۰۱۱ ادامه پیدا کرد.

اشاره: این سخنان بخش‌هایی از سخنرانی بنده در دانشگاه تهران (دانشکده مطالعات جهان) تحت عنوان "فرمول‌ها و سناریوهای بقای کُردها در سوریه" در نشستی تحت عنوان "سوریه به‌سوی آینده‌ی مبهم" بود

دیگر سخنرانان این نشست عبارت بودند از
د.جواد شعرباف، استاد دانشگاه تهران
حازم کلاس،مدیر تلویزیون العربی در تهران
د.یاسر قزوینی، استاد دانشگاه تهران
و علی‌رضا مجیدی پژوهشگر حوزه مسائل عراق و سوریه

свернуть