Παραγωγή: Εμπαθής
Στίχοι:
Ξέρω πως ό,τι θέλει κόπο και χρόνια για να χτιστεί, θέλει μια στιγμή στο χρόνο μόνο για να γκρεμιστεί.
Δεν υπάρχει σεβασμός σ' αυτή τη γη, δεν υπάρχει κάτι πλέον φίλε που να σου διδάσκει ηθική.
Παιδιά βγαίνουν στην πιάτσα όπως λάχει, μα είδα τι ανατροφή δώσανε στα δικά τους οι βλάχοι.
Αυτοί που τους χλευάζουν οι μοδάτοι, οι τόσο φινετσάτοι που 'χουν μόνο μια γαμάτη εικόνα.
Κι αν σπάσει η βιτρίνα θα 'ρθουν κλάματα, όταν τα έχεις όλα δύσκολα να εκτιμήσεις πράγματα.
Γι' αυτό και τα φτωχά παιδιά συχνά διαλέγουν γράμματα, πίσω για να αφήσουν τη μιζέρια τους...
Γιατί χαράκτηκαν τα χέρια τους, σαπίσαν στη δουλειά, γιατί στα χωράφια, σου φεύγει η μαγκιά.
Γιατί θέλουν για την Οικογένειά τους μια καλύτερη γωνιά, πιο ζεστή και πιο ανθρώπινη, απλά...
Ρ Ε Φ Ρ Ε Ν
Παιδιά που μάθανε σ' ανέσεις κι ευκολίες,
παράτησαν τα πάντα στις πρώτες δυσκολίες, το ξέρεις...
Κι αφού το βλέπεις, ποια τα μέτρα που παίρνεις;
Γονέα, πλέον τρέμεις να διδάξεις...
Ο μικρός θέλει τρόπους να τον μάθεις να εκτιμά, κάτι να διεκδικεί για να μαθαίνει να αποκτά.
Εφόσον πράττει, εύκολα τα λες "μου λες", μα κάτσε μια ζωή εσύ να κάνεις τα ίδια λάθη....
Πλάθονται τα νιάτα έως κάποια ηλικία, κι αν λαμβάνουν αγαθά, εισπράττουν αδιαφορία.
Σίγουρα δε βοηθάς αυτά για την εξέλιξή τους, και στο μέλλον θα θωρείς την κακή τους πορεία.
Είδα η κοινωνία τι γονείς και τι παιδιά αναθρέφει, και δε γουστάρω εικονικά "καθώς πρέπει".
Βγάλε τον αλάνη σου "λεβέντη", την μικρή σου "μόρτισσα" και κάν' το σπίτι σου "στέκι παλληκαράδων".
Μπλέχτηκα στη χώρα των φευγάτων, των νιάτων που 'ναι ονειροπαρμένα, με όνειρα τελείως.
Διεστραμμένα, κράτησα τη μοναξιά στο μέρος μου και μες στα δάχτυλά μου την πένα, ξεσπάω...
Ρ Ε Φ Ρ Ε Ν
-uploaded in HD at [ Ссылка ]
