Ερμηνεία: Δημήτρης Καντάρης / Λ.Ο.Σ / Νεκτάριος Καραγιάννης

Το να είσαι σκληροπυρηνικός, ανθεκτικός, σκεπτόμενος,
αυθεντικός, εριστικός και πάντοτε μοναδικός,
αληθινός, ερεθιστικός, στην ίδια ροή ανατρεπτικός,
διαφορετικός όχι βαρετός, όχι αλαζονικός
πρέπει θυσίες να βιώσεις, μέχρι το τέλος να ισιώσεις,
το ανάστημα σου να σηκώσεις
την κάθε βλακεία που σε χτυπάει να τελειώσεις.
Πάνω στο πάλκο με τους στίχους σου να παραδόσεις,
το έργο που έχεις γράψει να αποδόσεις.
Το να είσαι σκληροπυρηνικός, υπόγειος, τρελός,
ριζοσπαστικά διαλλακτικός ή αντιδραστικός
δεν χρειάζεσαι συμβόλαιο χοντρό από εταιρία για να τρως,
δεν χρειάζεσαι διαφημίσεις και σποτάκια έτσι απλά για να γυρνάει ο χορός,
δεν χρειάζεσαι πλατίνα ή χρυσό για να αποδείξεις ότι η δισκογραφία σου αξίζει το κόπο αυτό,
όταν θα γίνει το όνειρο σου πραγματικό
πρέπει να κατακτηθεί με το δικό σου εαυτό,
όχι με πλασματικούς αριθμούς
φτιαγμένους από ανθρώπους παρμένους, λίγο τρελούς, εγωκεντρικούς.
Κι όταν θα διαλέξεις στο περιθώριο εσύ να ζεις
προχώρα ευθεία στο κενό, κλείσε τα μάτια αν μπορείς.

Ποιας μου ποια είναι η απόσταση από το λάθος μέχρι το σωστό,
πες μου τι είναι αυθεντικό, πες μου τι είναι πραγματικό,
πες μου ποιος είναι το αφεντικό, κι ας φαίνεται εγωιστικό;
Ως εδώ γιατί πνίγομαι στον αέρα που ‘χω δω.
Δεν μπορώ, η κολόνια τους κρατάει πολύ καιρό,
αλλάζει πάλι τα βήματα στον ίδιο χορό.
Απορώ, γεμίσαμε επαναστάτες ένα σορό
που στα δύσκολα λυγίζουνε και κλαίνε σα μωρό.
Προσπαθώ να βρω το δρόμο που μου τάξανε, όχι εδώ,
έχω χάρτινο μονοπάτι της καρδιάς μου ακολουθώ.
Είμαι μόνος μου κι εγώ, μες την ομίχλη πως να δω,
στο παρελθόν μου αν χαθώ το ίδιο όνειρο θα ξανά ζω.
Θα ξαναβρώ μέσα στη στάχτη τον παλιό μου εαυτό,
η ζωή μου όλη περνάει μπροστά μου σ’ ένα λεπτό.
Η θάλασσα να ξέρεις καθρεφτίζει τον ουρανό,
όλα ή τίποτα για μένα, το φωνάζω απ’ το ενενήντα οχτώ,
κι εσύ που πας να κλείσει τώρα τα δέκα οχτώ
το μέλλον σου στηρίζετε σ’ ένα σκηνή πολύ λεπτό
και πάντα να θυμάσαι για να μη σε πουν τρελό
ότι σάπιο ανεβαίνει εύκολα πέφτει στο κενό.

Σου χαρίζω όλο το κόσμο να τον έχεις φυλαχτό,
σου χαρίζω τη συγνώμη και το δικό σου ευχαριστώ,
κρατάω αυτό το πάθος γιατί για μένα είναι άθλος
αυτό που νιώθεις να το λες και να φωνάζεις ως αιδώ. (Χ2)

Η διαφορά από το λάθος μέχρι να νιώσεις το σωστό
βρίσκετε μέσα σε κάθε ανθρώπινο κανονικό μυαλό.
Τη σημαίνει να είσαι σκληροπυρηνικός
ή τι σημαίνει να είσαι αυθεντικός τη σημαίνει για σένα να είσαι αληθινός.
Αυτά που σκέφτεσαι και λες πρέπει να τα νιώσεις στη καρδιά,
πρέπει να μάθεις να ζεις τη μέρα που ξημερώνει πραγματικά.
Ότι σε ρίχνει στα βαθιά και σου χαλάει τα όνειρα,
συνέχισε να επιπλέεις, κέρδισε, νιώσε τη χαρά.
Γέννησε την επιβίωση, κατέστρεψε αυτή την ίωση,
που σε χτυπάει καθημερινά στ’ αυτιά και σε γεμίζει πίεση.

Μας χαρίσανε αισθήματα, πνιγήκανε σε λάθος κύματα,
μας θέλουνε αδιάφορους να κάνουμε μικρά τα βήματα,
σαν ιστορίες μικρού μήκους που δεν έχουνε διαλλείματα,
πανάκριβά εισιτήρια μα πολύ λίγα τα καθίσματα.
Απαντήσεις χωρίς πρόσωπο στα χιλιάδες ερωτήματα,
ερωτήσεις χωρίς αίμα γιατί οι λέξεις είναι τα θύματα.
Ο αιώνας που δακρύζει χτυπάει τη πόρτα μας αλύπητα,
η μέρα ψάχνει τη νύχτα να της δείξει τα χτυπήματα,
όταν θα έρθει η στιγμή να πετάξουμε πάνω απ’ τα σύρματα
θα σου δείξω για πρώτη φορά τα αληθινά μου συναισθήματα.

свернуть