Mary Aleksopoulou, An pote,
Μαίρη Αλεξοπούλου, Άν ποτέ,

Στίχοι, μουσική: Κώστας Κλάββας

Δυο ψυχές δροσάτες ρίζες
σ' ένα κόσμο μ' ερημιά
ξεχαστήκανε, χαθήκαν,
στο φεγγάρι `γίναν μιά,
πέταξαν με τα πουλιά.

( Ρεφραίν )
Αν ποτέ διψάσεις
και πικρό ψωμί χορτάσεις,
ποιός θα λυπηθεί;
Αν τον ήλιο νιώσεις
να σε κάψει κι αν ιδρώσεις,
ποιός θα σε νοιαστεί;
Κι αν χαρά γεμίσεις
κι από έρωτα ριγήσεις
σ' ακροθαλασσιά,
άνθισε λεμόνι,
τώρα σου δεν είσαι μόνη
κι ας φαντάζεις μιά.

Μες στη πυρωμένη άμμο
ένα κύμα, μια ραλιά,
πέντε δάχτυλα στολίζαν
με λουλούδι τα μαλλιά
κι άνθιζε μια λυγαριά.

(Ρεφραίν)
Αν ποτέ διψάσεις ...


Η ιστορία της Μαίρης Αλεξοπούλου, επιτυχημένης τραγουδίστριας στην δεκαετία του '60 που σήμερα ζει ως γερόντισσα Θεονύμφη, χωρίζεται σε δύο περιόδους: Σε εκείνη που τραγουδούσε μέχρι τα 43 της χρόνια στις πίστες και σε αυτήν που ζει σήμερα ανάμεσα στους πιστούς της σε μοναστήρι λίγο έξω από την Αθήνα.

Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΙΣΤΑΣ

«Ο μπαμπάς μου δεν ήθελε με τίποτα να ασχοληθώ με το χορό. Ούτε με το τραγούδι. Τον έπεισαν τελικά κάτι φίλοι του παππού μου, κάτι μουσικοί.
Μετά τον πρώτο μου δίσκο, πήγα και τραγούδησα στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, είπα ένα τραγούδι του Μαυρομουστάκη μαζί με την Κλειώ Δενάρδου, το "Πανηγύρι". Εκεί βραβεύτηκα, πήρα το πρώτο βραβείο».

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΚΟΡΗΣ ΤΗΣ

«Στο μεταξύ παντρεύτηκα, έκανα και δύο παιδιά, δύο κοριτσάκια, την Κωνσταντίνα και την Ελευθερία μου. Ο άντρας μου δεν ήθελε πλέον να εργάζομαι στα νυχτερινά μαγαζιά και με σταμάτησε.Ύστερα από τέσσερα χρόνια, κάτι δεν είχε πάει καλά με τις δουλειές του συζύγου μου και έπρεπε να ξαναβγώ στη δουλειά.Παράλληλα, με τα χρήματα που είχα βγάλει από το τραγούδι, είχα ξεκινήσει να φτιάχνω μαγαζιά με υγιεινές τροφές, ήθελα να φτιάξω μια μεγάλη αλυσίδα. Το 1984 η Κωνσταντίνα μου ήταν 18 χρόνων, λίγο πριν φύγει για να σπουδάσει Πολιτικές Επιστήμες στο εξωτερικό. Ένα πρωί, πήρε το αυτοκίνητό της από το σπίτι μας για να πάει στο μαγαζί της Κηφισιάς. Στη στροφή της Αγίας Μαρίνας στο Κορωπί έγινε μετωπική με κάποιο φορτηγό. Ήταν ακαριαίο. Τότε κατάλαβα ότι όλα είναι μάταια. Τίποτα δεν είμαστε. Μόνο χώμα».

свернуть