Jeśli mamy jakieś nieprzepracowane problemy z przeszłości, traumy czy zaburzenia psychiczne. Jeśli boimy się być potraktowani czyimś głosem, stroboskopem, dymem, ciemnością, jeśli boimy się wreszcie dowiedzieć czegoś więcej o swoim ciele i umyśle, to nie idźmy na spektakl "Jawić się" w reżyserii Michała Stankiewicza.
Widzowie przebywają w ciemności, by potem oglądać obrazy, które zaczną tworzyć się przed ich oczami.

Reżyseria / tekst: Michał Stankiewicz
Muzyka: Bartłomiej Hajkiewicz
Set: Jędrzej Dondziło (Dtekk)
Choreografia: Mary Szydłowska
Programowanie: Sebastian Klim
Narracja: Joanna Żurawska
Techniki mindfulness: Grzegorz Jabłonowski
Koordynacja: Ksymena Wojtkowska, Tomasz Leszczyński (Stowarzyszenie Twórców “Cztery wymiary to dla nas za mało”)
Produkcja: Up To Date Festival
Uczestniczki i uczestnicy prób: Wiktor Klimaszewski, Karol Czepel, Patrycja Pieńczykowska, Adam Kubiak, Martyna Płońska, Marcin Rutkowski, Ania Dawidziuk, Karol Smaczny, Wojtek Mlenko, Mariusz Minkiewicz, Mirosława Olszewska, Anna Zdańkowska, Marian Fiedorczuk, Alicja Sienkiewicz, Barbara Woszczelska, Alicja Wiktorowicz, Ewa Kosadzka, Reisa Bondar, Leonida Stepanowicz, Ela Zych

W tekście wykorzystano wiersz Piotra Janickiego “Ciekawość i oko”.

Partnerem wydarzenia jest Uniwersytet w Białymstoku/Uniwersyteckie Centrum Kultury oraz Maciejówka w Borkach.
Foto: Paweł Grześ
Relacja Andrzej Bajguz/Polskie Radio Białystok

A gdyby spektakl przeżywać tańcząc? Albo leżeć z zamkniętymi oczami i czekać na to co przyjdzie?

„Jawić się” to intymny poemat techno korzystający z technicznego wyposażenia sali teatralnej. Wychodząc od materialności teatru, stopniowo przeobraża się w obraz, którego widz staje się częścią. Rezygnujemy z linearnej narracji, a skupiamy się na operowaniu językiem ATMOSFERY, jej repetycji, zmysłowości, aury. Ważnym impulsem stanowią techniki malarskie, których celem jest wypełnienie pola obserwatora, wchłonięcie go w barwę, sprawienie, aby kompozycje w pewnym sensie stały się jego środowiskiem.

Czy możemy to przeżycie przełożyć na własne ciało, otworzyć wewnętrzny krajobraz? Wydłużyć reakcję na ruch, który może stać się tańcem? Taniec bowiem, powołując się na Wiesnę Mond-Kozłowską, uruchamia w nas nieświadome, „to moment absolutnego kontaktu człowieka z samym sobą, przeżywana tożsamość bycia i JAWIENIA się”. Poemat jest poszukiwaniem środowiska performatywno-atmosferycznego wspierającego ten proces - przeobrażenia obrazu w doświadczenie. To rezonans osobistej TECHNOPOEZJI performowanej przez widzów.

свернуть