Ενόργανο
ΠΝ 2018
Στίχοι:

Συρτάρι ανοιχτό, παλιές φωτογραφίες, νιάτα, γέλια, κλάματα, για αγρίους ιστορίες.
Φάσεις ήταν τόσες, γεμάτες αλητείες, απ' τους δρόμους στα βουνά και σ' εκκλησίες.
Μάνα, δε θέλησα νωρίς να σοβαρευτώ, ήμουν ανήσυχο πνεύμα, παιδί αντιδραστικό.
Πήρα δύσκολο δρόμο, να ξέρεις θα τον ανεβώ ή θα πεθάνω κάποτε στο προσπαθώ...
Πατέρα ξέρω ότι βρήκες κάπως σκούρα με τη πάρτη μου, μα διάλεξα το μονοπάτι μου.
Είμαι στα τηλέφωνα, στο τρέξιμο, να χτίσω το κονάκι μου, και φεύγω γιατί τώρα έχω ν' ανάγκη μου.
Αφήνω ένα δάκρυ μου κρυφά που να μη φαίνεται, τη πίκρα τηνε θέλησα, μοναχά για μένα!
Γελάτε να ακούω ο δρόμος κάπως για ν' αντέχεται, η δύναμή μου πάντα η οικογένεια, ξηγημένα!


Τα πράματα δεν έρχονται πάντα όπως τα θέλουμε, γι' αυτό και πρέπει να παλεύουμε.
Σήκωμα ξανά κάθε που πέφτουμε, αντέχουμε τους πόνους και δε τρέχουμε, μένουμε σκληροί πολεμιστές!
Αφιέρωμα στ' αδέρφια μου που βρίσκονται στα ξένα, που χτίζουνε με πίστη και δε χρωστάν σε κανένα.
Π' αφήσαν τα παράνομα για χέρια καθαρά και κουρασμένα, της λεβεντιάς η γέννα!
Γίνεται η βάση για τ' αυριανό οικοδόμημα, πάθημα και μάθημα απ' τα λάθη μας, και τώρα πια, μόνιμα.
Γόνιμα χωράφια που δε παίζουν μπάλα αγύρτες, τεμπέληδες, κοπρόσκυλα και, κομπογιαννίτες.
Κάνουμε ό,τι κάνουνε κι οι δείκτες, προχωράμε! Αφήσαμε κακές ημέρες πίσω και πετάμε.
Μακρυά, θα 'ρθουμε σαν πουλιά με τα κατάλληλα υλικά μετά να χτίσουμε φωλιά!

свернуть