Στίχοι: Στέργιος Νταουσανάκης

Στίχοι:
Στο κατώφλι του κόσμου που ονειρεύτηκα ψάχνω τη δύναμη να μπω λιγάκι πιο μέσα και ας μου μοιάζαν όλα γύρω ότι είναι ψεύτικα τώρα μιλάω σε όσους έχουν λίγη μπεσα.
Το μονοπάτι της ζωής μου μόνος μου έφτιαξα δεν είχα τύχη ποτέ ήμουνα η τύχη μου ο ίδιος όταν έδινα αγάπη ίσως έφταιξα όταν με κάρφωνε πισώπλατα ο φίλος.
Ναι είμαι φταίχτης δειλός και τρομαγμένος έτσι αφήνω να νομίζουν οι δοσίλογοι όλος ο πλούτος μέσα μου είναι χαραγμένος κι αν τελευταίος μιλάς δικοί μου όλοι οι επίλογοί.
Σιχάθηκα που ήμουν άλλος ένας αριθμός τώρα στο άπειρο φτάνω με δύο βήματα γίνομαι αέρας είμαι δάκρυ βροχερός ουρανός και όσα δεν γράφτηκαν απ' τους τρελούς ποιήματα.
Και για το τέλος έχω αφήσει τα όνειρά μου πάνω στη βέργα των καιρών λες και είναι τάματα άνοιξε την πόρτα γιατί γέμισε φως η σκιά μου και απ' το κατώφλι μου άσε να βγουν τα θαύματα.

Στο κατώφλι της ζωής μη βάζεις μέσα ρουφιάνους
Κλείσε την πόρτα και κλωτσιά ρίξτους να πέσουν
Ο κόσμος γύρισε τούμπα άκου το μέσα σου πρώτα
Φτύσε το χρήμα και όσα στους δειλούς αρέσουν

Βάστα γερά μέσα στην πλάνη και το ψέμα
Δεν έχει γη επαγγελίας πια το βλέμμα σου
Και αν της μιζέριας απαρνήθηκες το στέμμα
Κόψε ένα δάχτυλο να πιω από το αίμα σου

Κάτω από μάσκες φορεμένες ζωγραφιές αγωνίας και μες του ονείρου το κρυμμένο οπλοστάσιο δεν θα φοβάμαι την ισχύ της παντοδυναμίας μία αγκαλιά παιδιών θα έχω για εικονοστάσιο.
Θα είμαι ένα κύμα και στα βράχια θα χτυπώ δυνατά όσες μου μείναν απ' τον άνεμο ελπίδες δικών μου ανθρώπων που χαθήκαν θα είμαι τα ουρλιαχτά
θα είμαι απ' τα σύννεφα το πιο κόκκινο που είδες.
Δεν με αλλάζουν οι καιροί κάνω παρέα με μπόρες όταν οι άλλοι θα πνιγούν θα μείνω αδιάβροχος δεν με τρομάζουν ποτέ ρουφιάνοι φίλοι προδότες
παντού θα βρίσκομαι και ας φαίνομαι αδιάφορος.
Γιατί έχω μάθει από παιδί με την αλήθεια να πλανιέμαι και να στέκομαι σαν βράχος μέσα στο άδικο έχω μάθει από μικρός στον καθρέφτη όταν κοιτιέμαι μια να μου μοιάζω με παιδί - μια με κατάδικο.
Και έτσι ανοίγω τα παράθυρα να μπει το φως οι μνήμες γέννησαν τώρα τη νέα ελπίδα μου και στο κατώφλι μου ανθίζει ο καιρός και είναι ο καιρός που οι ψεύτικοι θα δουν τα φύλλα μου.

свернуть