Motyw tarczy zegara porządkuje w animowanej Łagodnej czas narracji. Ujawnia jego upływ, ale też wprowadza retrospekcję. Wraz z cofającymi się wskazówkami i transformacją cyferblatu w rozświetlony okrąg, na którym spotykają się obie postacie, opowieść powraca do przeszłości. Przestrzeń pozostaje natomiast ta sama: jest nią mieszkanie bohatera. Wszystko ukazane jest z perspektywy kamery filmowej, ale nie rejestrującej poklatkowo osobne nieruchome obrazy w celu ich animowania, ale tej - filmującej prawdziwych aktorów w trójwymiarowych wnętrzach.
W Łagodnej widać, jak nieograniczone są możliwości animacji. W dramatycznej scenie kiedy napięcie konfliktu pomiędzy kobietą a mężczyzną osiąga swoje apogeum, przedmioty tracą swoją pierwotną formę i zamieniają się w inne. U Dumały transformuje się niemal wszystko: stół kilkakrotnie zmienia kształt i w końcu staje się łóżkiem, zaś tarcza zegara przeistacza się w rynek. To, co jest pochodną tak zwanej "gipsowej techniki" Dumały - ślady i smugi po zacieranych postaciach i przedmiotach, nie tylko nie okazuje się wadą obrazu, ale paradoksalnie staje się jego zaletą, kojarzyć się bowiem może na przykład bezwolnością, powolnością działania - jak w złym, koszmarnym śnie.
Do najważniejszych symboli w Łagodnej należą zwiastujący śmierć, tykający memento mori zegar, pęknięty kielich z krwawoczerwonym winem i dwa najważniejsze: mucha i pająk. Pająk jest stworzeniem zdradzieckim, symbolem diabła, nieuczciwości i oszustwa. Znakiem bezduszności mężczyzny, doprowadzającego do śmierci bohaterki, jest wizja najbardziej zapadającą w pamięć - ów wydobywający się spod stołu, a później przybierający monstrualne rozmiary pająk. Obraz pająka z tej sceny filmu Dumały, można odczytać jako aluzję do przejmujących obrazów malarza symbolisty Odilona Redona (Uśmiechnięty pająk i Płaczący pająk).
Obrazy Łagodnej znakomicie dopełniane są przez dźwięk: tykanie zegara, brzęczenie muchy i odgłosy kroków - efekty znakomicie podkreślające martwotę ciszy. Warstwę odgłosów naturalnych dopełnia niezwykle sugestywna muzyka Zygmunta Koniecznego.
