βραδιά στο καλοκαίρι.. /vol. IV
•

Για τέταρτο καλοκαίρι φτιάξαμε το δικό μας μουσικό αποπλανησί στο κέντρο της Αθήνας!
Φέτος τα τραγούδια που έφτασαν μέχρι τον καλοκαιρινό μας εξώστη, είχαν βαρύτητα στις καρδιές μας από τον προηγούμενο χειμώνα.
Με σεβασμό στους δημιουργούς και στις αρχικές εκτελέσεις τους, τα κάνουμε δικά μας και τα παρουσιάζουμε με απάνεμο ήχο και αισθητική. Και τα στέλνουμε κάθε φορά εκεί που τους πρέπει.

Α.Ιούλιος '20

*Απάνεμα*

Γιάννης Οικονόμου: κιθάρα-τραγούδι
Γιώργος Ντινάκος: κιθάρες-μπουζούκι
& η Θωμαή Καπαγερίδου στο τραγούδι

*Μαζί μας τραγούδησαν: η Μαρία Βασιλοπούλου, ο Αντρέας Θεοδώρου, ο Κωνσταντίνος Τσονόπουλος, η Κατερίνα "Κατρίν" Κούδα, ο Χάρης Χατζής.

Eπί σκηνής μας συνόδευσαν:
ο Σάββας Αμύγδαλος (τύμπανα),
ο Γιάννης Γκούφας (μπάσο),
ο Χρήστος Κουμούσης (πιάνο),
ο Φοίβος Μποζάς (σαξόφωνο),
ο Μάριος Ιβάν Παπούλιας (βιολί).

*ενορχηστρώσεις: Γιώργος Ντινάκος ~ επιμέλεια προγράμματος: Γιάννης Οικονόμου

•Τίποτα δεν θα είχε συμβεί αν δεν είχαμε την υπερπολύτιμη βοήθεια και συμμετοχή της Seven Prime ομάδας: Φίλιππος Κοκαλιάρης - Κλέλια Κων - Βαγγέλης Καββαδίας - Σπύρος Συνοδινός - Τζίνα Παντινάκη - Ιωάννα Σ. *
Ευχαριστούμε τον Κωνσταντίνο Ανδρικού για τον ήχο και τα φώτα
& τον Αλέξη Ζαφειράκη-Portfolio54 για το βίντεο.


Η επιμέλεια της ζωντανής ηχογράφησης έγινε στο Seven Road Studio από τους Γιώργο Ντινάκο (sound engineer) & Δημήτρη Τζιόλα (mastering engineer).

Πάντα με υπογραφή Seven Prime

*

“Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει”
του Γιώργου Ανδρέου

Στους εθνικούς σου δρόμους λάστιχα σκασμένα και ζώα σκοτωμένα.
Στου κράτους σου τους νόμους όνειρα κλεμμένα, χαρτιά σημαδεμένα.
Πολίτες δίχως πόλη, οπλίτες δίχως βόλι,οι λίγοι ψυχωμένοι κι οι άλλοι ξοφλημένοι.

Που ’ναι το φως σου το κρυμμένο, αυτό που χρόνια περιμένω;
Εσύ που λες πως δεν πεθαίνεις μόνο για λίγο ξαποσταίνεις.
Άντε, κουνήσου και νυχτώνει κι έχουμε μείνει πάλι μόνοι.

Τα μαγικά σου βράδια σκουπίδια και ρημάδια, σκυλάδικα, σκοτάδια.
Της ψήφου τα στραβάδια, του γήπεδου κοπάδια σου κλέβουνε τα χάδια.
Αρχαία μεγαλεία, ερείπια, σχολεία,τα αγάλματα σωπαίνουν κι οι ποιητές πεθαίνουν….

Που ’ναι το φως σου το κρυμμένο, αυτό που χρόνια περιμένω;
Εσύ που λες πως δεν πεθαίνεις μόνο για λίγο ξαποσταίνεις.
Άντε, κουνήσου και νυχτώνει κι έχουμε μείνει πάλι μόνοι.
Και μη μου πεις ξανά ποιος φταίει κι έχουμε μείνει τελευταίοι.

свернуть